Wał Pomorski

Z Wikipedii

Pomnik we wsi Golce, gdzie miały miejsce walki

Wał Pomorski (niem. Die Pommernstellung) – inaczej nazywany Pozycją Pomorską był linią fortyfikacji niemieckich wybudowanych w latach 1930-1935 i rozbudowanej w latach 1944-1945 na ówczesnej wschodniej granicy Niemiec w rejonie Pojezierza Zachodniopomorskiego. Całkowita długość wału wyniosła 275 km.

Pozycja ta w założeniu twórców miała być tylko tzw. pozycją umocnioną, rozbudowaną pozycją polową osłaniającą rejony koncentracji wojsk i osłaniającą Pomorze Zachodnie w razie uderzenia wojsk polskich. Do 1937 zrealizowano budowę fortyfikacji od Gorzowa Wlkp. na południu aż do okolic Białego Boru i Polanowa (południowy brzeg jeziora Bobięcińskiego Wielkiego). Dalej Wał Pomorski miał być tylko tzw. odcinkiem mobilizacyjnym wzmacnianym fortyfikacją polową tylko na wypadek wojny i biegł w stronę Darłówka gdzie miał stykać się z Bałtykiem. Wał Pomorski zawierał w sobie wiele znaczących fragmentów; rejon Wałcza to najpotężniejszy węzeł schronów na obecnym terenie Polski. Na szczycie "Wisielczej Góry" w Strzalinach koło Tuczna powstała jedna z największych znanych w fortyfikacji niemieckiej – grupa warowna licząca około 800 m potern. Całość przez okres wojny nie była obsadzona i otwarta na działalność wywiadu, także polskiego.

W 1944 podjęto decyzję o przygotowaniu Wału do obrony. Pozycję uzupełniono o pozycje polowe, wybudowano kilkaset lekkich schronów ckm typu Ringstand 58c zwane Tobrukami. Nieukończone fortyfikacje Wału blokowały marsz wojsk radzieckich i Wojska Polskiego od stycznia do marca 1945.

W Wałczu czynny jest obecnie skansen na pozostałościach tzw. Grupy Warownej "Cegielnia". Dla zainteresowanych tą tematyką, ciekawa może być także Izba Pamięci we wsi Zdbice. W okolicach tej wioski miało miejsce przełamanie Wału Pomorskiego, co także jest oznaczone znajdującą się tam tablicą pamiątkową.