Robert de Courtenay

Z Wikipedii

Robert de Courtenay (zm. 1228) - władca Cesarstwa Łacińskiego, młodszy syn poprzedniego cesarza - Piotra II, z możnego rodu de Courtenay (potomek króla Francji - Ludwika VI Grubego).

Jego matka - Jolanta Flandryjska (zm. 1219), była siostrą Baldwina I i Henryka Flandryjskich, którzy byli kolejno pierwszym i drugim władcą Łacińskiego Cesarstwa Konstantynopola.

Kiedy do Francji dotarły wieści o śmierci Piotra II, jego najstarszy syn - Filip, markiz Namur, odmówił przyjęcia korony i oddał ją młodszemu bratu - właśnie Robertowi. Najpierw regencję sprawowała jego matka, potem Conon de Béthune. Na cesarza Robert został ostatecznie koronowany 25 marca 1221, i od razu został otoczony przez wrogów. Po pomoc zwrócił się do papieża Honoriusza III i króla Francji - Filipa II Augusta, ale w międzyczasie jego ziemie wpadły w ręce despoty Epiru i cesarza Nicei.

Jakaś mała armia została wysłana na pomoc z zachodniej Europy, ale wkrótce Robert został zmuszony do zawarcia pokoju z Janem III Dukasem Vatatzesem, cesarzem Nicei, który to pokój potwierdził wszystkie dotychczasowe zdobycze despoty. Robert obiecał poślubić Eudoksję, córkę poprzedniego cesarza - Teodora I Laskarysa, kobietę z którą już raz był zaręczony. Jednak Robert złamał przyrzeczenie i poślubił francuską szlachciankę, zaręczoną ze szlachcicem z Burgundii. Burgundczyk przegonił Roberta z Konstantynopola i cesarz zmarł w Morei.