Honoriusz III

Z Wikipedii

Honoriusz III

Herb

Imię łacińskie	Honorius III
Data wyboru	18 lipca 1216
Imię i nazwisko	Cencio
Urodzony	1148 Rzym, Włochy
Zmarł	18 marca 1227 Rzym, Włochy

Honoriusz III (właściwie Cencio zwany Camerario, Rzymianin urodzony w 1148 – zmarł w Rzymie, 18 marca 1227). Papież od 1216 do 1227. Przypisywanie mu przynależności do rzymskiego rodu arystokratycznego Savelli jest obecnie kwestionowane przez historyków^[1].

Przed wyborem na papieża był kamerlingiem Św. Kościoła Rzymskiego (od 5 grudnia 1189), następnie kardynałem^[2] (20 lutego 1193), archiprezbiterem Bazyliki Liberiańskiej (prawdopodobnie ca.1193 do ca. 1212) i przewodniczącym Kancelarii Apostolskiej (1194-1198).

18 lipca 1216 został wybrany następcą Innocentego III.

W 1217 roku wydał on istotny przywilej dla Krzyżaków rozciągając na nich przywileje i odpusty, którymi cieszyli się templariusze i joannici.

Honoriusz gorliwie kontynuował politykę Innocentego III w Langwedocji. Bezkrytycznie popierał działania Szymona de Montfort i słał bulle z groźbami do wszystkich ośrodków oporu przeciw krzyżowcom. Próbował skłonić miasta Oksytanii do wystąpienia z koalicji przeciw Montfortowi, zastraszając je odebraniem siedzib biskupich. Kiedy 12 września 1217 r. siły katalońsko-langwedockie rozbiły krzyżowców pod Salvetat, na południe od Tuluzy i dostarczyły posiłków oblężonej stolicy langwedockich hrabiów, Honoriusz wystosował serię ostrych pism do prokuratora generalnego, (regenta) Królestwa Aragonii i hrabstwa Barcelony Sancza i małoletniego króla Jakuba I. W pierwszej bulli z 23 października pytał z oburzeniem, co popycha i wszystkich jego wiernych nobilów do powstania przeciw Bogu samemu. Groźba nałożenia na państwo interdyktu nie odstraszyła Sancza z Roussillon od kontynuowania walki przeciw Szymonowi de Montfort. Zaniepokoiła jednak tych spośród doradców i baronów Jakuba I, którym łaski Stolicy Apostolskiej leżały bardziej na sercu i ułatwiła zawiązanie się stronnictwa opozycyjnego do władzy prokuratora. Kolejne bulle, z 28 i 29 grudnia, adresowane bezpośrednio do Jakuba i do Sancza, groziły ogłoszeniem krucjaty przeciwko Aragonii i Katalonii. Honoriusz udzielił młodemu monarsze, który jeszcze nie był w stanie zdobyć wpływu na rządy państwem, surowej reprymendy, przypominając mu o łaskach wyświadczonych dynastii przez papiestwo i o uwolnieniu go z rąk Szymona de Montfort w roku 1214.

Honoriusz i wyznaczony przez niego legat Romano Bonaventura, kardynał Sant'Angelo, przyczynili się wydatnie do ostatecznego podboju Langwedocji przez władców królestwa Francji w latach 1226-1229. Romano Frangipani doprowadził chytrze do ponownego oskarżenia hrabiego Tuluzy Rajmunda VII o sprzyjanie heretykom, co poskutkowało zorganizowaniem nowej krucjaty pod wodzą Ludwika VIII Lwa, monarchy Francji i zainstalowaniem w Langwedocji królewskich seneszali rozporządzających znaczną siłą militarną.