Sabelianizm
Z Wikipedii
Sabelianizm (także "modalizm", z łac. modus - "sposób, kształt") - herezja szerząca się od II do IV wieku w Cyrenajce, w Azji Mniejszej i w Mezopotamii. Jej założyciel Sabeliusz głosił, że Bóg istnieje tylko w jednej osobie - Boga Ojca, zaś pozostałe osoby Trójcy Świętej - Syn Boży i Duch Święty - nie są oddzielnymi bytami, a jedynie odmiennymi przejawami jednego Boga, ujawniającymi się w konkretnych sytuacjach: Bóg wcielający się w człowieka był Synem Bożym, Bóg udzielający natchnienia apostołom był Duchem Świętym. Osobę Boga Ojca przyrównywał do ciała człowieka, Syna Bożego - do duszy, a Ducha Świętego - do rozumu. Pogląd ten został potępiony przez Ojców Kościoła, szczególnie przez świętego Dionizego.
Doktrynę tę głosili m.in.: Noetos (ok. 200), Prakseasz (ok. 200), Fotyn (IV w.) oraz w pewnym stopniu Marceli z Ancyry (zm. ok. 374).
[edytuj] Zobacz też
arianizm • modalizm • politeizm • sabelianizm • subordynacjonizm • tryteizm • unitarianizm
