Subordynacjonizm

Z Wikipedii

Subordynacjonizm - pogląd teologiczny, głoszony w II i III wieku, twierdzący, że Chrystus jest podporządkowany Ojcu. Wyniknął on z zastosowania neoplatońskiego rozumowania do nauki o Trójcy Świętej. Według tej nauki Ojciec emanuje Syna, a Syn emanuje Ducha Świętego. Chrystus jest podporządkowany Ojcu i ma wobec niego niższą pozycję, podobnie jak Duch Święty, który stoi niżej od Ojca i Syna. Pogląd ten pojawiał się we wczesnym chrześcijaństwie wśród różnych sekt, powodując między innymi spory o naturę Trójcy Świętej. Ten typ rozumowania przyjęli m.in. Hipolit, który był zdania, że Chrystus był zrodzony w czasie, a nie w wieczności, i Orygenes, który choć przyjmował odwieczne istnienie Chrystusa, to jednak uznawał Go za mniej doskonałego od Ojca. Jeszcze dalej poszedł Ariusz (III - IV w.), który stwierdził, iż skoro Syn pochodzi od Ojca to znaczy, że jest stworzony i że jest stworzeniem. Doprowadziło to do powstania w 320 roku arianizmu.

Potępiony przez Sobór w Nicei (325 r.) jako błędnowierstwo.

[edytuj] Zobacz też

• chrystologia