Sascy ambasadorzy we Francji

Z Wikipedii

Saksonia miała dość rozbudowaną sieć dyplomatyczną już w XVI wieku. Obok sejmów Rzeszy, najważniejszym dla Sasów miejscem uprawiania polityki zagranicznej był dwór wiedeński. W przeciwieństwie do Brandenburgii (potem Królestwo Prus Saksonia budowała swą politykę zagraniczną na sojuszu z cesarzem i Austria, mimo iż Reformacja uczyniła z Elektoratu Saksonii kraj luterański, to związki z Austrią prowadziły do tego, że Saksonia miała możliwość, jako państwo dość tolerancyjne religijnie, wchodzenia w związki dynastyczne z państwami zarówno katolickimi jak i protestanckimi. Ta tendencja wzmocniła się w czasie unii z Polską (1697-1763).

Francja w polityce saskiej grała mniej może ważną rolę niż Austria, jednak starano się nie zadrażniać z nią stosunków. August II Mocny zawarł w 1700/1701 sojusz z Ludwikiem XIV, który chciał mieć Saksonię w gronie swych sojuszników zanim wybuchnie wojna (hiszpańska wojna sukcesyjna). Kolejny sojusz Ludwik i August zawarli w 1714 roku. August liczył wówczas na francuską mediacje z jej sojusznikiem Karolem XII, królem Szwecji. Saksonia znalazła się we "francuskim" anty-austriackim obozie w czasie wojny o austriacką sukcesję (1741-1748) i w latach 1806-1813 gdy poparła Napoleona, zazwyczaj jednak była sojusznikiem cesarza i szukała u niego ochrony przed ambicjami Prus, lecz z wrogą Austriakom Francją utrzymywała dobre stosunki handlowe.