Sejm Czterech Ziem
Z Wikipedii
Sejm Czterech Ziem Waad hebr. ועד ארבע ארצות (Va'ad Arba' Aratzot) – centralny organ samorządu Żydów Korony I Rzeczypospolitej w latach 1580-1764.
Powołał go król Stefan Batory, któremu potrzebne były nowe środki finansowe na wojnę z Rosją. Składał się z 70. delegatów kahałów, reprezentujących cztery ziemie: Wielkopolskę, Małopolskę, Ruś Czerwoną i Wołyń. Obradował zazwyczaj dwa razy do roku w czasie jarmarków w Lublinie i Jarosławiu. Powstał początkowo jako miejsce spotkań Żydów koronnych, gdzie omawiano wysokość podatków nałożonych na gminy i ofiar na rzecz państwa. Później stał się ciałem samorządowym, miejscem gdzie rozstrzygano sprawy sporne pomiędzy kahałami, uzgadniano wspólne działanie przeciwko zagrożeniom żydowskiej autonomii.
W 1623 uniezależnił się również Sejm Żydów Litwy.
W 1764 sejm konwokacyjny zlikwidował Sejm Czterech Ziem, gdyż nie był on w stanie uporać się ze ściąganiem podatków od Żydów.
