Sejm grodzieński

Z Wikipedii

Sejm grodzieński – zbiorcza nazwa dla sejmów I Rzeczypospolitej, odbywających się w Grodnie. Sejm z 1673 r. (w Warszawie) zdecydował, że co trzeci sejm (z wyłączeniem tych, które wiązały się z elekcją króla – konwokacyjnych, elekcyjnych i koronacyjnych) będzie odbywał się w Grodnie. Miało to zaakcentować fakt, iż Rzeczpospolita składa się z Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Miasto Grodno zyskało tym samym nieoficjalny status trzeciej stolicy Rzeczypospolitej. Z przyczyny wojen oraz kryzysu parlamentaryzmu polskiego, odbyło się tam jedynie 11 sejmów. Pierwsze w latach: 1678/1679, 1688, 1693. Potem nastąpiła przerwa związana z elekcją Augusta II Mocnego, wielką wojną północną i walkami wewnętrznymi w kraju. Kolejne sejmy grodzieńskie, już w czasach saskich, odbyły się w latach: 1718, 1726, 1729, 1730, 1744, 1752. Stanisław August Poniatowski unikał zwoływania sejmów do Grodna; w czasie jego rządów odbyły się w tym mieście jedynie dwa: w 1784 oraz sejm grodzieński z 1793 r., który potwierdził II rozbiór Polski i okazał się być ostatnim sejmem I Rzeczypospolitej.

[edytuj] Źródła

W. Konopczyński, Chronologia sejmów polskich, Kraków 1948. Wersja cyfrowa