Serbia Nedicia
Z Wikipedii
| Недићева Србија Nedićeva Srbija |
|||||
|
|||||
|
|||||
 |
|||||
| Język urzędowy | serbski | ||||
| Stolica | Belgrad | ||||
| Ustrój polityczny | dyktatura | ||||
| Jednostka monetarna | dinar serbski (CSD) | ||||
| Data powstania | 1 kwietnia 1941 | ||||
| Data likwidacji | maj 1944 | ||||
| Strefa czasowa | UTC +1 - zima UTC+2 - lato |
||||
 |
|||||
Serbia Nedicia (serbski: Недићева Србија, Nedićeva Srbija) to popularna nazwa dla Serbii pod niemiecką okupacją podczas II wojny światowej. Krajowi przewodził kolaboracyjny rząd Milana Nedicia, pod niemieckim nadzorem wojskowym - oficjalna nazwa to Rząd Ocalenia Narodowego (srb.: Влада Националног Спаса, Vlada Nacionalnog Spasa) - który funkcjonował w latach 1941-1944. Geograficznie Serbia Nedicia pokrywała się mniej więcej z dzisiejszą Serbią Centralną (Централна Србија), północną częścią Kosowa (wokół Kosovskiej Mitrovicy) i z autonomicznym regionem Banat, który był rządzony przez mniejszość niemiecką.
Ówczesna Serbia graniczyła z Niezależnym Państwem Chorwackim, terenami okupowanymi przez wojska włoskie (Albania, Kosowo ,Czarnogóra), bułgarskie, rumuńskie i węgierskie.
Spis treści |
[edytuj] Sytuacja geopolityczna
Po szybkiej porażce Królestwa Jugosłowiańskiego, terytorium znane obecnie jako Centralna Serbia znalazło sie pod okupacją wojskową III Rzeszy. Tak jak w przypadku innych zajętych krajów Niemcy 29 sierpnia 1941 ( po uzyskaniu współpracy gen. Milana Nedicia - byłego ministra obrony Królestwa Jugosławii i dowódcy jednej z armii jugosłowiańskich w wojnie z III Rzeszą w kwietniu 1941) stworzyli rząd kolaboracyjny, który miał pomagać okupantowi w utrzymywaniu porządku i zapewnianiu bezpieczeństwa, będąc jednocześnie uzależnionym politycznie od Niemiec. Serbia była otoczona przez państwa związane sojuszniczo z III Rzeszą, lub od niej uzależnione:Niezależne Państwo Chorwackie na zachodzie; Czarnogórę, Kosowo i Albanię - okupowane ( do września 1943[1])przez Włochy na południu i południowym zachodzie; Macedonię - okupowaną przez Bułgarię na południowym wschodzie. Na północy - Banat był pod bezpośrednią kontrolą Niemiec - rządzony autonomicznie przez zamieszkującą tam mniejszość niemiecką, choć formalnie pozostał częścią Serbii , wreszcie zachodnia Wojwodina została anektowana przez Węgry.
[edytuj] Polityka wewnętrzna
Polityka wewnętrzna Serbii była podporządkowana niemieckiemu prawu. Prawo to, oparte na rasizmie, powodowało ze wszyscy Żydzi i Romowie oraz osoby o poglądach lewicowych mieli zostać uwięzieni. Dwoma głównymi więzieniami Serbii były obozy koncentracyjne Sajmište i Banjica. Rząd Milana Nedicia był wspierany przez Dymitra Ljoticia i jego partię ZBOR. Jednym z głównych celów polityki rządu było zdławienie wszelkiego oporu przeciw okupacji kraju przez siły niemieckie. Szczególny priorytet uzyskało ograniczanie ruchu oporu po masakrze w Kragujevacu, gdzie żołnierze Wehrmachtu zabili, w odwecie za atak na swój oddział, wielu mieszkańców (100 cywilów za każdego zmarłego żołnierza niemieckiego i 50 za każdego rannego). Siły Nedicia walczyły z partyzantami oraz czetnikami, którzy nie chcieli się zgodzić na podpisanie układu o współpracy. Pod rządami Nedicia Belgrad w 1942 Niemcy ogłosili strefą wolną od Żydów (niem.Judenfrei)[2]. Po tym jak Republika Užička została wyzwolona spod panowania Niemiec przez połączoną operację partyzantów komunistycznych i czetników na jesieni 1941, walki z Niemcami na terenie Serbii były sporadyczne. Partyzanci i czetnicy w Serbii byli głównie zaangażowani w walkę przeciw sobie i tylko czasami atakowali siły niemieckie.
Przypisy
[edytuj] Główni politycy
- Milan Nedić
- Velibor Jonić
- Dimitrije Ljotić
- Dr. Milorad Nedeljković
- Dragomir-Dragi Jovanović
- Milan Aćimović
- Tanasije-Tasa Dinić
- Čedomir Marjanović
- Bogoljub Kujundžić
- Đura Dokić
- Ljubiša Mikić
- Dušan Letica
- Dušan Đorđević
- Boško Pavlović
