Shaul Mofaz

Z Wikipedii

Shaul Mofaz ur. 1948

Minister transportu, wicepremier
Okres urzędowania	od 4 maja 2006
Przynależność polityczna	Kadima
Poprzednik	Meir Sheetrit

Shaul Mofaz (hebr. שאול מופז, ur. 1948 w Teheranie) - izraelski polityk, były minister obrony, wicepremier i minister transportu w rządzie Ehuda Olmerta. Był szesnastym szefem sztabu generalnego izraelskiej armii, pierwszym Żydem o irańskich korzeniach, który zajmował to stanowisko.

Mofaz pełnił swe funkcje pod trzema premierami - mianował go Beniamin Netanjahu w 1998 roku, później zastąpił go Ehud Barak, a w 2002 roku na stanowisko ministra obrony powołał go Ariel Szaron, który ufał mu bezgranicznie w sprawach związanych z wojskowością.

[edytuj] Życiorys

Urodzony, w Iranie, Mofaz wyemigrował z rodzicami do Izraela w 1957 roku. Po ukończeniu szkoły średniej, wstąpił do armii w 1966 i służył m.in. w elitarnej jednostce piechoty Sayeret Matkal. Uczestniczył w Wojnie Sześciodniowej, Wojnie Jom Kippur, konflikcie w Libanie i operacji wyzwolenia porwanych przez terrorystów pasażerów samolotu w Entebbe.

Był dowódcą brygady piechoty podczas konfliktu w Libanie w 1982 roku. Po tem ukończył szkołę US Marines w Quantico, w Wirginii. Po powrocie został mianowany szefem szkoły oficerskiej. Wrócił jednak do czynnej służby w 1986 roku.

Osiągnął stopień generała brygady w 1988 roku. W 1993 roku został dowódcą sił armii izraelskiej na Zachodnim Brzegu. W 1994 roku został generałem-majorem i dowódcą południowych oddziałów armii. W 1997 roku został wiceszefem, a w 1998 roku szefem sztabu generalnego.

Na okres jego kadencji przypada czas modernizacji i reform w izraelskiej armii, ale również takich wydarzeń jak Druga Intifada. Pomimo wsparcia opinii publicznej w Izraelu, jego poczynania były krytykowane na całym świecie. Chodzi tutaj głównie o głośne sprawy ofensywy w Dżeninie, odwetów w Strefie Gazy i izolacji Jasera Arafata. W związku z powyższym zaczęła narastać wewnętrzna krytyka, zwłaszcza stosowana przez grupy lewicowe (sprzeciwiali się zwłaszcza niszczeniu palestyńskich domów przez wojskowe buldożery).

W 2000 roku, w wyniku kryzysu gabinetowego, Mofaz został mianowany przez Ariela Szarona ministrem obrony.

Po odejściu z armii, Mofaz przyłączył się do partii Likud. Pomimo tego, iż wspierał ideę porozumienia z Palestyńczykami, opowiadał się także za "zlikwidowaniem" Arafata i otwartą walką z organizacjami takimi jak Hamas, Islamski Dżihad i Brygady Męczenników Al-Aksa.

21 listopada 2005 roku Mofaz odmówił Szaronowi przyłączenia się do tworzonej przez niego partii Kadima i obwieścił kandydowanie na lidera Likudu. Jednakże 11 grudnia 2005 zmienił zdanie i wstąpił w szeregi Kadimy.

Po wyborach z 28 marca 2006 roku dostał się do siedemnastego Knessetu, a Kadima wygrała wybory. Ugrupowanie Olmerta pragnęło zachować dla siebie takie resorty jak finansów czy skarbu, tak więc miejsce Mofaza zajął Amir Peretz z Partii Pracy, wchodzącej w skład koalicji rządowej. W zamian za to Mofaz otrzymał tekę ministra transportu i stanowiska wicepremiera.