Siedmiu braci

Z Wikipedii

Siedmiu braci (fin. Seitsemän veljestä) – pierwsza i jedyna powieść fińskiego pisarza Aleksisa Kivi wydana w 1870. Kończy erę dominacji utworów szwedzkojęzycznych w Finlandii i jest wstępem do rozwoju literatury w języku fińskim. Rozpoczyna również twórczość opisującą życie prostych ludzi w sposób charakterystyczny dla realizmu. Powieść przetłumaczono na ponad trzydzieści języków^[1]. W Polsce ukazały się dwa przekłady: w 1933 Kazimiery Zawistowicz i w 1977 Roberta Stillera^[1].

Pod Helsinkami, w Jukoli, mieszka siedmiu braci. Nie są specjalnie spokojni – skłóceni ze sobą, z sąsiadami, policjantem i proboszczem mają więc kłopoty ze znalezieniem żon; miejscowe matki uważają, że nie są odpowiednimi partnerami dla ich córek. Gdy przed konfirmacją zmuszeni są nauczyć się czytać, uciekają. Osiedlają się w lesie Impivaara, gdzie przeżywają sporo przygód – na Boże Narodzenie pali im się dom, wiosną walczą ze stadem byków. Dziesięć lat zmagań z przyrodą zmusza ich do powrotu do Jukoli. Wkrótce stają się autorytetami dla wsi.

Przypisy