Simon van Slingelandt

Z Wikipedii

Simon van Slingelandt (14 I 1664 - 1 XII 1736) polityk holenderski, obywatel Dordrechtu Wielki Pensjonariusz Holandii (Raadpensionaris van Holland) od 17 lipca 1727 do 1 grudnia 1736. Jako wielki pensjonariusz prowincji Holandii, dającej 2/3 wszystkich dochodów podatkowych Republiki był w centrum władzy.

[edytuj] kariera

Johan de Witt mianował jego ojca (Govert van Slingerlandt) w 1653 roku pensjonariuszem w Dordrecht. W roku 1664 Govert został członkiem rady stanu i był nim do śmierci w 1690 roku, wtedy miejsce w radzie przewiał Simon.

Na sesję Stanów Generalnych przygotował (28 listopada 1716 roku do 14 września 1717. serię pism dotyczących propozycji politycznej centralizacji Republiki. Van Slingelandt miał zdecydowanie republikańskie poglądy i starał się utrzymać Dynastię Orańską z dala od politycznych decyzji. Simon van Slingelandt był sekretarzem rady stanu (Secretaris van de Raad van State, 1690-1725), a następnie generalnym skarbnikiem unii (Thesaurier-Generaal van de Unie, 1725-1727). Ponieważ był znany z reformatorskich zapędów; zwłaszcza zaś chęci ograniczenia władzy Orańczyków musiał przed przyjęciem na te urzędy przysiąc, ze nie będzie zmieniał panującego ustroju. Slingelandt był mocno oburzony lecz przystał na to. Mimo to odnotował wiele sukcesów, zwłaszcza w polityce zagranicznej. Udało mu się nadać swemu państwu (po raz ostatni w dziejach) wielkie znaczenie na arenie międzynarodowej.

Zgodził się by Jan Wilhelm Friso (stadhouder w prowincjach Fryzja i Groningen)został kapitanem -generalnym (Captain-General) tj. naczelnym dowódcą wojsk, lecz zablokował uzyskanie przezeń stanowiska stadhoudera wszystkich prowincji. Był zdecydowanym zwolennikiem współpracy i sojuszu z Wielką Brytanią. Obawiał sie, że bez brytyjskiej pomocy Republika Zjednoczonych Prowincji upadnie. Był pośrednikiem w sporze Brytyjczyków z Austrią w roku 1732, co zakończyło się traktatem w Wiedniu, i w sporze austriacko - francuskim w roku 1736.

Napisał wiele pism o potrzebie i planach reformy państwa, które zostały wydane w wiele lat po jego śmierci w latach 1784-1785.