Siodłonie (grodzisko)

Z Wikipedii

Grodzisko w Siodłoniu – grodzisko zlokalizowane na południowy wschód od wsi Siodłonie (pow. Słupsk), w miejscu, gdzie w czasie jego istnienia była to wysoka skarpa dużej rzeki- dzisiaj jest tam pradolina tej rzeki, tu i ówdzie jest teren bagnisty. Powstanie grodziska datowane jest na epokę brązu i wiązane z kulturą łużycką. Grodzisko miało wtórne zagospodarowanie w okresie wczesnośredniowiecznym- było zagospodarowane przez Słowian.

W okresie zamieszkania ludności swojego grodu obronnego Siodłonie (patrz także: Biskupin (stanowisko archeologiczne)) ludność ta zapewne miała możliwość korzystania z wody, z rzeki płynącej w obecnie niemal suchym prakorycie. Grodzisko mieściło się na jednym z wyższych w okolicy piaszczysto- żwirowych pagórków, pomiędzy płynącymi strumykami, które niegdyś odprowadzały wodę z roztapiającego się tu lodowca.

[...]Opis obiektu: Grodzisko wyżynne typu pierścieniowatego w kształcie nieregularnego owalu, usytuowane na grzbiecie pagórka. Wał o stromych stokach zewnętrznych i wewnętrznych, miejscami jest nieznacznie zniwelowany, w części zaś południowo- wschodniej przerwany (brama?)- U podnóża jego wewnętrznego zbocza biegnie kotlinkowate, dość głębokie zagłębienie, częściowo zanikające. Majdan o wypukłej powierzchni (nieregularnej) opada w kierunku południowym. Od strony NW i SE do zewnętrznego podnóża wału przylegają dość płytkie kotlinki (suche fosy?), odcinające obiekt od pozostałych, niższych partii pagórka. Na południowym, zewnętrznym zboczu wału znajduje się niewielka terasa, u jego zaś podnóża kotlinka i poza nią fałda ziemna (ryc. 54). Wymiary: Podstawa grodziska - ok. 64 - 95 m (4788 m2), powierzchnia majdanu - ok. 33x71 m (2259 m2), powierzchnia zajęta przez obwałowania — 2529 m2, wysokość grodziska w stosunku do dna jaru — do 10 m, wysokość wału w stosunku do powierzchni majdanu - od -2,0 m do +2,0 m, wysokość wału w stosunku do dna fosy (?) - do 2,0 m, szerokość fosy (?) - do 4,0 m. Stan zachowania: Obiekt dość dobrze zachowany, porośnięty lasem mieszanym i krzewami. Na wale znajdują się współczesne wkopy. [...]

Nie wiadomo dokładnie kiedy grodzisko przestało być zamieszkiwane przez swoich mieszkańców. Mógł mieć tu swój udział lud koczowniczy, Scytowie. Inną przyczyną może być ekspansja ludności kultury pomorskiej, która w IV w. p.n.e. opanowała terytorium kultury łużyckiej. Jednak najbardziej wiarygodną i prawdopodobną hipotezą jest wystąpienie kolejnego, niekorzystnego okresu zimnej pogody. (patrz rozdział: Dawna Pogoda w: Osadnictwo grodowe powiatu słupskiego)

Jest do dzisiaj rozczytywalna droga łącząca grody obronne w epoce brązu. Polecany jest do pokonania chociaż jeden odcinek tej drogi- Równo (grodzisko)- Siodłonie (grodzisko). Trzeba przejść trasą wyznaczoną przez prakoryto i pójść po prostu po dzisiejszej w części nie utwardzonej drodze. Jest to część sieci dróg. Wyznaczają je drogi "od grodu do grodu" kultury łużyckiej. Patrz też: Grodzisko słowiańskie w Słupsku.

[edytuj] Bibliografia

Niesiołowska-Wędzka Anna, Początki i rozwój grodów kultury łużyckiej, Ossolineum, 1974.
Olczak Jerzy, W sprawie grodów kultury łużyckiej na pomorzu, Slavia Antiqua t. 18, Warszawa, 1971.
Olczak Jerzy, Siuchniński Kazimierz, Sprawozdanie z badań weryfikacyjnych grodzisk przrprowadzonych na terenie powiatu słupskiego, Kosz. Zesz. Muz., t. 2, 1972.
Witt Walter, Die Burgwälle des Stolper Landes, Stolp 1934.
Witt Walter, Urgeschichte des Stadt und Landkreises Stolp, Stolp 1934.