Slasher

Z Wikipedii

Treść tego hasła może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia.
Zajrzyj na stronę dyskusji i pomóż go poprawić.

Slasher (ang. slash – ciąć) – rodzaj horroru filmowego o charakterystycznej fabule, w której liczba bohaterów zmniejsza się w "dziwnych" okolicznościach. Slashery cieszyły się ogromną popularnością szczególnie w latach 70. i 80. XX wieku. Obecnie również są chętnie oglądane, jednak powstaje ich coraz mniej.

Zdania co do tego, który film jako pierwszy zasługuje miano slashera, są podzielone: jedni uważają za niego Psychozę Alfreda Hitchcocka (1960), inni Krwawy obóz Bay Maria Bavy (1971). Spór pozostaje nierozstrzygnięty, jednak nie ulega wątpliwości, iż to od Krwawego obozu Bay rozpoczął się boom na slashery – po ukazaniu się filmu nastąpiła złota era w dziejach slasherów, jak i horroru ogólnie. W latach 70. pojawiły się takie klasyki jak Teksańska masakra piłą mechaniczną (1974), Halloween (1978) i Piątek 13., który rozpoczął modę na tzw. camp slasher – schematy z Piątku 13., Madmana czy Cheerleader Camp powielane były w latach 80. setki razy, co owocowało niezbyt udanymi i kiczowatymi slasherami, które swoim poziomem obrażały oglądającego je widza. Sprawiło to, że w latach 80. powstało wiele filmów o tym samym, które zostały już zapomniane. Do czasów dzisiejszych znanych jest zaledwie kilkanaście udanych slasherów z lat 80. (oczywiście doczekały się kontynuacji), są to, m.in. Laleczka Chucky (1988), Sleepaway Camp (1983), Bal maturalny (1980), Slumber Party Massacre (1982) czy Koszmar z ulicy Wiązów (1984); trudno jednoznacznie scharakteryzować, do jakiego gatunku horroru należy seria). Także w latach 90. i współczesnych nie powstało zbyt wiele dobrych slasherów. Od czasu Krzyku Wesa Cravena z 1996 roku powstają kalki tego filmu (np. Koszmar minionego lata, Krew niewinnych czy Basen).

Slashery trzymają się określonego schematu: grupa ludzi (bardzo często nastolatków) zostaje gdzieś zamknięta lub uwięziona, a w miarę upływu czasu grupa ta zmniejsza się, ponieważ giną kolejne osoby. Często zdarza się też, że jedno pozornie błahe wydarzenie zamyka bohaterom drogę ucieczki – prowadzą normalny tryb życia, jednak jakieś wydarzenie z przeszłości sprawiło, iż ktoś lub coś upatrzyło ich sobie jako cel. Najczęściej mordercą okazuje się psychopata w masce, płaszczu lub innej części garderoby, uniemożliwiającej ofierze zidentyfikowanie napastnika.. Zabójca ten najczęściej mści się za jakieś urazy z przeszłości. Mordercą tym może być zarówno człowiek (np. Ben Willis – Koszmar minionego lata), nadczłowiek (np. Jason Voorhees, Michael Myers), jak i demon czy inna istota nieludzka (np. Freddy Krueger). Pod koniec każdego filmu morderca zostaje unicestwiony, często zdarza się jednak, że ze względów komercyjnych realizowane są sequele, w których morderca zostaje w jakiś sposób wskrzeszony, aby ponownie zginąć. Sprawcą morderstw mogą być także siły nadprzyrodzone, jak np. zło w czystej postaci (Dom na Przeklętym Wzgórzu), zło wspomagane przez siły nadprzyrodzone (Statek widmo), czy sama śmierć (Oszukać przeznaczenie). Bohaterowie mogą także ginąć sami, wpadając w zastawione pułapki (Cube, Resident Evil – Domena zła).