Smooth jazz
Z Wikipedii
Smooth jazz - typ muzyki, który łączy ze sobą instrumenty (czasami improwizacje) tradycyjnie połączone z jazzem oraz style takie jak funk, pop i R&B. W latach 80. zdobył ogromną popularność w amerykańskich stacjach radiowych. W Polsce smooth jazz był promowany przez Marka Niedźwieckiego podczas audycji Smooth Jazz Cafe na antenie Programu III Polskiego Radia. Ten gatunek jest często krytykowany przez ortodoksyjnych fanów jazzu.
Spis treści |
[edytuj] Źródła
Smooth jazz w formie jaką znamy dziś pojawił się na muzycznej scenie w drugiej połowie lat siedemdziesiątych. Pierwszymi artystami poruszającymi się w tym stylu byli Grover Washington Jr., Spyro Gyra oraz Pieces of a Dream. Wywodził się on z już istniejących stylów włączając jazz fusion. Smooth jazz jednak skupia się na melodii, a nie jak ten ostatni na improwizacjach.
Korzeni tego gatunku można szukać w późnych latach 60., kiedy gitarzysta Wes Montgomery wraz z słynnym producentem Creedem Taylorem nagrali trzy utwory ("A Day in the Life" i "Down Here on the Ground" w 1967 roku oraz "Road Song" w 1968) składające się z instrumentalnych wersji podobnych do siebie piosenek pop takich jak "Eleanor Rigby", "I Say a Little Prayer for You" i "Scarborough Fair". Nagrania z tej sesji, skierowane do słuchaczy popu tak jak do fanów jazzu, są często uważane za istotny wczesny smooth jazz.
[edytuj] Opis
Typowa smooth-jazzowa piosenka jest utrzymana w downtempo (większość utworów jest grana w przedziale 90-105 BPM), skupia się na jednym instrumencie grającym główną melodię (kombinacja saksofon + gitara jest najczęściej wykorzystywana), tymczasem muzyczne tło prowadzi rytm oraz pady lub sample.
[edytuj] Przedstawiciele gatunku
Artyści i zespoły, którzy zdobyli sławę w smooth jazzie zmierzali do prowadzenia melodii w taki sposób, aby móc ich rozpoznać po paru taktach. Dobrym tego przykładem jest saksofonista David Sanborn oraz gitarzysci Craig Chaquico i Peter White. Niektórzy, np. Dave Koz zasłynęli dzięki duetom z największymi gwiazdami gatunku. Polskim przedstawicielem smooth jazzu jest saksofonista Marcin Nowakowski i puzonista Krzysztof Krokosz.
[edytuj] Podgatunki
Często spotykaną odnogą smooth jazzu jest urban jazz, który łączy z sobą elementy hip-hopu. Styl obrał sobie za cel dotarcie do ludzi słuchających radiostacji związanych z hip-hopem i R&B. Muzycy grający w tym podgatunku to np: Dave Koz, Boney James, Paul Jackson Jr.
Innym trendem w smooth jazzie jest fuzja jazzu i elektroniki, w wyniku której powstaje muzyka podobna do chill outu.
[edytuj] Kontrowersje
Smooth jazz jest kontrowersyjnym pojęciem. Niektórzy miłośnicy jazzu twierdzą, że smooth jazz nie ma żadnego związku z ich ulubionym gatunkiem muzycznym nazywając go elevator music. Często pojawiają się oskarżenia, że jest on skierowanym do słuchacza o płytkim guście.
Inni twierdzą, że jest to niezależny podgatunek jazzu, który łączy w sobie tradycyjne cechy stylu matki oraz nowoczesne brzmienia takie jak R&B. Co więcej uznani przez publiczność muzycy tacy jak Pat Metheny, David Sanborn czy Marcus Miller często są przypisywani do tego gatunku.
[edytuj] Albumy definiujące gatunek
- Tourist in Paradise - The Rippingtons
- Double Vision - Bob James i David Sanborn
- Rise - Herb Alpert
- Morning Dance - Spyro Gyra
- Breezin' - George Benson
- Feels So Good - Chuck Mangione
- Festival - Lee Ritenour
- Fourplay - Fourplay
- Rapture - Anita Baker
- Rapture - Bradley Joseph
- Two Shots - Matt Dusk
- Winelight - Grover Washington, Jr.
- Love's Silhouette - Pieces of a Dream
- Smooth Night - Marcin Nowakowski
