Stanisław Hartman

Z Wikipedii

Stanisław Hartman, ur. 2 sierpnia 1914 r. w Warszawie, zm. 11 listopada 1992 r. we Wrocławiu, wybitny matematyk, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, współtwórca analizy harmonicznej.

Studia matematyczne ukończył na Uniwersytecie Warszawskim w 1937 r. Studia w zakresie fizyki odbył we Lwowie, w latach 1939-1941. W 1942 r. więziony na Pawiaku. Po wojnie, od 1945 r. do śmierci, we Wrocławiu. Pracownik (od 1951 r. zastępca profesora, później profesor) Uniwersytetu Wrocławskiego, współtwórca wrocławskiej szkoły matematycznej, będącej kontynuacją szkoły lwowskiej (Hugo Steinhaus, Bronisław Knaster i inni). W 1968 r. zwolniony z UWr za udzielanie wsparcia protestującym studentom. W latach 1968-1980 przeniesiony do pracy w PAN, przywrócony do pracy na Uniwersytecie Wrocławskim w czasach pierwszej Solidarności, od 1985 r. na emeryturze. W latach 1976-1980 współpracownik KOR i Towarzystwa Kursów Naukowych, wielokrotnie szykanowany przez władze PRL, internowany w stanie wojennym. W roku 1968 odmówił wyjazdu "w jedną stronę". Dzieci: Hanna Bartoszewicz, Jan Hartman.

12 maja uroczyście odsłonięto tablicę upamiętniającą profesora Hartmana umieszczoną na zewnętrznej (zachodniej, od strony Odry) ścianie budynku Instytutu Matematycznego Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie od chwili jego powstania pracował Profesor. Okolicznościowy wykład pt. "Czego filozof może nauczyć się od matematyka?" wygłosił Jan Hartman, syn Profesora.