Stanisław Jagmin

Z Wikipedii

Stanisław Jagmin (ur. 30 kwietnia 1875 w Ossie w powiecie opoczyńskim, zm. 3 września 1961 w Warszawie) - polski rzeźbiarz .

Pochodził z rodziny ziemiańskiej Kaliksta i Fanny z Aulok-Mielęckich. Szkołę średnią ukończył w Łowiczu. Krótko pracował w Warszawie w fabryce platerów Fragata. W roku 1898 rozpoczął studia w Akademii Krakowskiej. Studiował rzeźbę i ceramikę w pracowni Konstantego Laszczki. W latach 1904-1905 przebywał w Paryżu w Academie Julian i praktykował w Severes u braci Mougin oraz wytwórniach ceramicznych w Miśni i Wiedniu.

W roku 1905 założył fabrykę ceramiki w Nieborowie koło Łowicza. W roku 1909 uruchomił w Warszawie, pierwszą w Polsce, całkowicie zmechanizowaną kaflarnię. W latach 1918-1919 wykładał edtetykę filmową w pierwszej w Polsce prywatnej szkole filmowej Modzelewskiego w Warszawie. W roku 1920 został kierownikiem Wydziału Rzeźby i Ceramiki w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu. W latach 1925-1936 prowadził Wydział Ceramiki. Współorganizował fabryki ceramiki w Chodzieży i Ostrzeszowie. Po wojnie, w latach 1944-1952 był konserwatorem w Zarządzie Miasta Stołecznego Warszawy i zajmował się odbudową pomników oraz rzeźb parkowych.

[edytuj] Twórczość

Jagmin był niestrudzonym eksperymentatorem w dziedzinie technologii ceramicznych i ich zastosowania w architekturze. Poczatek jego twórczości przypada na okres secesji. Typowym przykładem twórczości z tego okresu jest rzeźba "Kobieta na ślimaku". W 1906 roku w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych odbyła się wystawa dzieł Stanisława Jagmina. Po raz pierwszy w gmachu "Zachęty" wystawiono ceramikę. Jagmin zawsze sprzeciwiał się podziałowi na sztukę czystą i stosowaną .

Po okresie fascynacji secesją, późniejsza twórczość, bliższa jest klasycyzmowi. Przed wojną w parku im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu stanął pomnik dla uczczenia Antoniego Malczewskiego "Pożegnanie Wacława z Marią" nosił cechy akademizmu (zniszczony w 1939 roku).