Stanisław Marian Zajączkowski

Z Wikipedii

Stanisław Marian Zajączkowski (ur. 7 lipca 1931 we Lwowie), historyk polski, specjalizujący się w historii Polski średniowiecznej. Bada dzieje osadnictwa średniowiecznego i lokacji na prawie niemieckim na obszarze Polski Środkowej (ziemie łęczycka i sieradzka) oraz historię wojskowości polskiej. Autor ponad 100 prac, aktywny członek Polskiego Towarzystwa Historycznego. Wieloletni kierownik Zakładu Historii Polski Średniowiecznej i Nauk Pomocniczych Historii, a następnie Katedry Historii Polski Średniowiecznej Uniwersytetu Łódzkiego.

Syn Stanisława Franciszka Zajączkowskiego i Marii z Kramerów. W latach 1932-1945 przebywał w Wilnie, gdzie uczył się w szkole OO. Jezuitów, szkołach publicznych i prywatnie. W 1945 roku rodzina przeniosła się do Łodzi, gdzie kończył edukację i po uzyskaniu matury w 1950 roku podjął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Łódzkiego. W 1953 roku ukończył studia I stopnia w zakresie bibliotekarstwa, a w roku 1955 uzyskał tytuł magistra historii. Od 1962 roku doktor nauk historycznych, habilitował się siedem lat później. Tytuł profesora nadzwyczjnego otrzymał w roku 1989, a zwyczajnego w 1990. Od 2001 roku na emeryturze.

[edytuj] Prace (wybór)

Powiat orłowski do lat siedemdziesiątych XVI wieku, Łódź 1996
Kształtowanie się osadnictwa na terenie współczesnej Wielkiej Łodzi do końca XVI stulecia, "Rocznik Łódzki", t. 47, 2000
Uwagi nad dziejami dóbr łaznowskich i niesułkowskich biskupstwa włocławskiego do końca XVI wieku, Łódź 2000
Lokacje osad wiejskich na obszarze przedrozbiorowego powiatu łęczyckiego do lat siedemdziesiątych XVI wieku, Łódź 2003