Stanisław Marusarz
Z Wikipedii
| Mistrzostwa świata w skokach narciarskich | ||
 Srebro |
Lahti 1938 | Skocznia duża indywidualnie |
Stanisław Marusarz (ur. 18 czerwca 1913, Zakopane, zm. 29 października 1993, Zakopane, pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku) – wybitny polski przedstawiciel sportów zimowych: narciarz klasyczny (skoczek i dwuboista) i alpejczyk (osiągał dobre wyniki w biegu zjazdowym i kombinacji alpejskiej), czterokrotny olimpijczyk (1932, 1936, 1948, 1952). Później trener narciarski.
Przygodę ze sportem i skokami narciarskimi rozpoczął w wieku 10 lat. Okres jego największych osiągnięć to lata międzywojenne. W 1938 został wicemistrzem świata w skokach narciarskich, sukces ten zapewnił mu zwycięstwo w Plebiscycie "Przeglądu Sportowego" na najlepszego sportowca Polski w 1938.
Podczas II wojny światowej brał czynny udział w podhalańskim ruchu oporu – był kurierem tatrzańskim. Aresztowany w 1940 przez gestapo i uwięziony w Krakowie. Za działalność skazany na karę śmierci, uciekł z więzienia na Montelupich i do końca wojny ukrywał się na Węgrzech.
W 1955 r. jeden z najwybitniejszych skoczków w historii narciarstwa Norweg Birger Ruud, w jednym z wywiadów oświadczył, że Stanisław Marusarz stanowi fenomen zwycięstwa tężyzny fizycznej nad czasem – czterdzieści parę lat życia i ponad dwadzieścia lat na skoczniach świata i wciąż nie utracone miejsce w światowej czołówce. Dodał, że nie zna podobnego faktu w historii światowego narciarstwa. I chyba rzeczywiście nie ma drugiego narciarza, który przez ponad 30 lat startował i potrafił pokonać o 20 lat młodszych od siebie młodych skoczków, z tego powodu często był nazywany "dziadkiem".
Rekordzista świata w długości skoku – 17 marca 1935, Planica – 95 m.
Zmarł na Starym Cmentarzu w Zakopanem, wygłaszając przemówienie na pogrzebie swojego dowódcy z czasów okupacji Wacława Felczaka.
Jego imieniem nazwano skocznię narciarską Wielka Krokiew w Zakopanem.
Był bratem Heleny Marusarzówny.
