Stanisław Piłotowicz

Z Wikipedii

Gablota z pamiątkami po Stanisławie Piłotowiczu w mińskim muzeum "Wielkiej Wojny Wojny Ojczyźnianej". Widoczny m.in. mundur galowy ambasadora ZSRR, liczne legitymacje oraz zdjęcie przez Belwederem

Stanisław Antonowicz Piłotowicz (ros. Станислав Антонович Пилотович; ur. 25 września 1922 we wsi Borok, obecnie Czaroty w rejonie puchowickim pod Mińskiem, zm. w 1986) – Białorusin, radziecki polityk i dyplomata.

Urodzony w rodzinie chłopskiej. W 1940 ukończył szkołę felczerską w Bobrujsku, w 1952 liceum pedagogiczne w Baranowiczach a w 1956 w trybie zaocznym szkołę pedagogiczną w Mińsku. W latach 1940-1941 pierwszy sekretarz rejonowego komitetu Komsomołu w Hajnówce a jednocześnie kierownik punktu medycznego w tym mieście. W okresie II wojny światowej w partyzantce radzieckiej (oddział "Płomienie" [Пламя]) a także sekretarz konspiracyjnych komitetów Komsomołu w rejonach puchowickim (1941-1942) i ihumeńskim (1943-1944) a od października 1942 do lutego 1943 drugi sekretarz komitetu międzyrejonowego Komsomołu strefy mińskiej.

Członek KPZR od 1944. W latach 1946-1948 sekretarz mińskiego komitetu obwodowego Komsomołu ds. kadrowych, w latach 1948-1953 pierwszy sekretarz komitetu obwodowego Komsomołu w Baranowiczach. Od 1953 pracownik aparatu KPZR, początkowo pięć lat na stanowisku pierwszego sekretarza komitetu rejonowego w Nowogródku. W latach 1958-1960 drugi sekretarz komitetu obwodowego KPZR w Grodnie, 1960-1962 kierownik wydziału ds. pracy organizacyjno-partyjnej Komunistycznej Partii Białorusi (tzn. białoruskiego KPZR), w latach 1962-1965 pierwszy sekretarz komitetu obwodowego KPZR w Witebsku. W okresie 1965-1971 sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Białorusi d/s ideologicznych. Na tym stanowisku rozpoczyna zakrojoną na szeroką skalę akcję budowy pomników upamiętniających walki i masakry z okresu II wojny światowej na terenie radzieckiej Białoruski. W szczególności inicjuje upamiętnienie spalenia przez Niemców wsi Chatyń, która prawdopodobnie ze względu na podobieństwo nazwy do Katynia staje się w propagandzie radzieckiej jednym z głównych symboli niemieckich zbrodni wojennych na terenie ZSRR. W ramach wspomnianej inicjatywy powstaje także "Kurhan Sławy" pod Mińskiem oraz pomniki w wielu innych miastach.

Od marca 1971 do czerwca 1978 ambasador ZSRR w PRL. Pozostawał w tym czasie w przyjacielskich stosunkach z Edwardem Gierkiem, który zapraszał go nawet do domu prywatnego na urodziny^[1]. Po powrocie do kraju mianowany wice-premierem Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej ds. zapatrzenia i gospodarki komunalnej. W 1983 przechodzi na emeryturę. Zmarł w 1986 w wyniku postrzału z broni myśliwskiej. Wg ustaleń śledztwa był to nieszczęśliwy wypadek spowodowany nieostrożnością podczas czyszczenia strzelby.

Był delegatem na XXIII i XXIV zjazdy KPZR. Na XXIV zjeździe wybrany na członka Komitetu Centralnego KPZR. Deputowany do Rady Najwyższej BSRR dwu kadencji. Odznaczony m.in. dwoma Orderami Lenina, Orderem Czerwonej Gwiazdy oraz Medalem Partyzantowi Wojny Ojczyźnianej pierwszej klasy. Posługiwał się swobodnie językiem białoruskim i używał go także w czasie oficjanych wystąpień.