Stanisław Potocki (1776-1830)

Z Wikipedii

Stanisław Potocki herbu Pilawa (ur. 6 maja 1776, w Monasterzyskach – zm. 29 listopada 1830 w Warszawie) – generał piechoty w Królestwie Polskim, senator - wojewoda Królestwa Polskiego, generał adiutant Jego Cesarskiej Mości. ^[1]

Był wnukiem Józefa Potockiego, bratem Antoniego Potockiego. Jego synem był Leon Potocki, znany polski pamiętnikarz.

Pierwszą jego żoną była Józefa Sołłohub, którą poślubił w 1798 roku. Była ona matką Leona. Związek ten został zakończony rozwodem, drugą żoną była Marianna Górska, którą poślubił w lutym 1815 roku.

Karierę wojskową rozpoczął jeszcze w czasie powstania kościuszkowskiego, gdzie był adiutantem księcia Józefa Poniatowskiego, uczestnik wojen napoleońskich. Odznaczył się w 1809 roku pod Zamościem i Sandomierzem. Od 1811 należał do loży Wielki Wschód Narodowy Księstwa Warszawskiego. Dowódca 1. Dywizji Piechoty Królestwa Kongresowego w latach 1818-1829. W noc 29 listopada 1830 roku usiłował zażegnać wybuch powstania, zginął na mieście od kuli.

Istnieją 2 wersje dotyczące śmierci generała: Pierwsza mówi, że został zastrzelony przez powstańców, natomiast druga o tym, że został zastrzelony przez szpiega rosyjskiego, który go rozpoznał.

Wraz z sześcioma innymi Polakami "wiernymi monarsze" gen. Potocki został na rozkaz cara Mikołaja I upamiętniony na nieistniejącym od r. 1917 imponującym obelisku wzniesionym na Placu Saskim.

Przypisy

To jest tylko zalążek artykułu biograficznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.