Stanisław Warszewicki

Z Wikipedii

Stanisław Warszewicki herbu Kuszaba (ur. ok. 1530 w Warszewicach – zm. 3 października 1591 w Krakowie) – polski pisarz, działacz kontrreformacyjny, tłumacz, znawca greki, jezuita.

Brat przyrodni Krzysztofa.

Był jednym z najwybitniejszych (obok Jakuba Wujka i Piotra Skargi) polskich jezuitów. Studiował w Wittenberdze, na Uniwersytecie Padewskim i w Rzymie. W 1562 wstąpił do zakonu jezuitów. W latach 1570-1572 organizator kolegium jezuickiego w Wilnie, w latach 1582-1590 rektor kolegium w Lublinie.

Przełożył z grecki na łacinę Etiopiki Heliodora (Aethiopicae historiae libri, Bazylea 1552, wydane z listem pochwalnym Filipa Melanchtona), które stały się w okresie baroku modnym wzorcem romansu dworskiego i przygodowego.

Przetłumaczył na język polski utwory mistyka hiszpańskiego św. Ludwika z Granady: Przewodnik grzesznych ludzi (1567) i Zwierciadło człowieka chrześcijańskiego (1577).