Starość

Z Wikipedii

Kobieta po 90 roku życia.

Starość - stan będący efektem starzenia się, ostatni okres życia u ludzi. Starość ma przede wszystkim wymiar biologiczny (fizjologiczny), lecz także poznawczy, emocjonalny i społeczny.

Spis treści

1 Starość w znaczeniu społecznym
2 Starość w znaczeniu medycznym
3 Przypisy
4 Zobacz też

[edytuj] Starość w znaczeniu społecznym

Społeczna granica między wiekiem średnim człowieka jego a starością jest bardzo płynna i zmieniała się na przestrzeni wieków. Na przykład, w starożytności już człowiek 35-40 letni był już uważany za człowieka starego. Średnia długość życia, a co za tym idzie "granica" starości na świecie bardzo wydłużyła się w XVIII, XIX oraz XX wieku, wraz z poprawą warunków życia, rozwojem medycyny oraz wprowadzeniem w życie takich wynalazków jak np. kanalizacja, które wzmagały poziom higieny, oraz wynalezieniem różnorakich szczepionek, które zapobiegały chorobom. Obecnie, w społecznym i socjologicznym znaczeniu za człowieka starego jest zwykle uważany człowiek w wieku 65-70 lat i wyżej.

W kulturach na całym świecie ludzie w podeszłym wieku byli zawsze obdarzani dużym szacunkiem - niekiedy nawet czcią - jako ludzie bardziej doświadczeni i mądrzejsi.

[edytuj] Starość w znaczeniu medycznym

Pojęcie starości w znaczeniu medycznym to ogół zmian zachodzących w ciele człowieka w wieku podeszłym, czyli w naukach medycznych pacjentów po 65 roku życia. Kobiety wchodzą w okres starości już w pięćdziesiątym roku życia, a mężczyźni dopiero w sześćdziesiątym.

W okresie starości ustaje intensywne odbudowywanie komórek, organizm jest mniej odporny na choroby, a układ nerwowy jest mniej aktywny. Tkanki ludzkie stają się odwodnione i mniej elastyczne, ulegają atrofii. Obecnie w rozwiniętych społeczeństwach ludzie przeżywają 70-90 lat, rekordziści dożywają 120 lat, przy czym statystycznie dłużej żyją kobiety. W Stanach Zjednoczonych w ciągu XX wieku przeciętna długość życia przedłużyła się z niecałych 50 lat do 75 lat u mężczyzn i 80 lat u kobiet^[1].

Dożywanie długiego wieku wiąże się ze znacznym rozwojem medycyny. Jednakże wydłużanie życia u ludzi prowadzi do pojawiania się w strukturze społeczeństwa znacznego odsetka osób nie będących samodzielnymi, ze względu na np. zaburzenia układu nerwowego związanego z chorobą Alzheimera, której objawami są m.in. zaburzeniami pamięci, zachowania i osobowości.