Stefan Chwin
Z Wikipedii
Stefan Chwin (pseud. Max Lars, ur. 11 kwietnia 1949 r. w Gdańsku), polski powieściopisarz, krytyk literacki, eseista, historyk literatury, grafik związany z Gdańskiem, doktor habilitowany, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Gdańskiego na Wydziale Filologiczno-Historycznym.
Wykłada na Uniwersytecie Gdańskim. Swoje artykuły publikuje w czasopismach zagranicznych: niemieckich, szwedzkich, anglojęzycznych, a także w prasie polskiej. Jako naukowiec zajmuje się romantyzmem i romantycznymi inspiracjami w literaturze nowoczesnej (m. in. u Witolda Gombrowicza). W swoich powieściach często nawiązuje do myśli Fryderyka Nietzschego.
Najsłynniejszą jego powieścią jest Hanemann (1995), przetłumaczony między innymi na język niemiecki i angielski oraz nagrodzony Paszportem Polityki. Książka opowiada o Wolnym Mieście Gdańsk opuszczanym tuż po wojnie przez dotychczasowych niemieckich mieszkańców i zajmowanym przez repatriantów ze Wschodu.
Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach 1996-2003 juror Literackiej Nagrody Nike.
[edytuj] Twórczość
- Ludzie-skorpiony (pod pseud. "Max Lars")
- Człowiek-Litera (pod pseud. "Max Lars")
- Wspólna kąpiel
- Bez autorytetu (szkice krytyczne)
- Krótka historia pewnego żartu (1991)
- Literatura i zdrada (1993)
- Hanemann (1995)
- Romantyczna przestrzeń wyobraźni (1998)
- Esther (1999)
- Złoty pelikan (2003)
- Kartki z dziennika (2004)
- Żona prezydenta (2005)
- Dolina Radości (2006)
