Stefan Rachoń

Z Wikipedii

Stefan Rachoń (ur. 4 stycznia 1906 w Ostrowie Lubelskim, zm. 3 sierpnia 2001 w Olsztynie) – polski dyrygent i skrzypek.

W 1933 roku ukończył Konserwatorium Warszawskie w klasie skrzypiec, podczas studiów grał jako taper w kinach międzywojennej Warszawy. Oficjalnie debiutował w 1930 roku na antenie Polskiego Radia w audycji Kącik młodych talentów. W tym samym roku otrzymał propozycję utworzenia radiowej orkiestry rozrywkowej. W okresie II wojny światowej grał z zespołem w okupowanej Warszawie. W 1944 roku współpracował z orkiestrami w Krakowie i Lublinie. Po powrocie do Warszawy w 1945 roku utworzył pierwszą powojenną orkiestrę Polskiego Radia przemianowaną później na Orkiestrę Polskiego Radia i Telewizji. Dyrygował nią do 1980 roku. Radiowe studio M-1, w którym pracowała orkiestra było przez długie lata miejscem radiowych debiutów polskich piosenkarzy. Stefan Rachoń dokonał z orkiestrą radiową ok. dziesięciu tysięcy nagrań muzyki symfonicznej, operowej, operetkowej i rozrywkowej.

Przykładowe płyty: Słowik Warszawy-Bogna Sokorska wyd. Muza SX-0228, Lehar Franz – Fragmenty operetek wyd. Muza X-0316, (współuczestniczył dyr. Karol Stryja),
Wanda Polańska – sopran wyd. Muza SX-1041 (współuczestniczył dyr. Jan Pruszak).

Był przyjacielem i pomocnikiem-doradcą Ireny Santor.

Orkiestra odbywała liczne tournee zagraniczne, m.in. do ówczesnych ZSRR, NRD, Anglii, Czechosłowacji i Węgier.

W latach 90. XX wieku otrzymał wraz z innymi sławnymi polskimi dyrygentami od Telewizji Polskiej "Złotą batutę".

Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.