Stefan Ziemięcki
Z Wikipedii
Stefan Andrzej Aleksander Ziemięcki (ur. 1776 Górówce woj. poznańskie - zm. 1847 Dziećmierzów k/Kórnika). Generał brygady powstania listopadowego. Od 1790 służył w armii pruskiej.
W latach 1792 - 1795 walczył przeciwko republikańskiej Francji. Stopień oficerski uzyskał w 1805 w trakcie kolejnych kampanii antynapoleońskich. Walczył i odznaczył się pod Auerostadt. Służbę pruską porzucił w 1809 w stopniu kapitana, przechodząc do do armii Księstwa Warszawskiego. Jako szef szwadronu walczył podczas napaści Austriaków. Podczas kampanii moskiewskiej 1812 pod Berezyną dostał sie do niewoli rosyjskiej. Po uwolnieniu w 1815 wszedł do 2 pułku strzelców konnych armii Królestwa Polskiego w stopniu majora. Podpułkownik z 1817, pułkownik z 1820. Stanowisko dowódcy pułku objął w 1829. W powstaniu listopadowym objął stanowisko dowódcy Brygady Jazdy i na jej czele walczył pod Grochowem, gdzie został ranny w rękę. Po wyleczeniu wycofał się z armii polowej i został inspektorem rezerw kawaleryjskich. Generał z maja 1831. Zdecydowany przeciwnik kapitulacji powstania. Do jego końca pozostawał w służbie. Internowany w Prusach. Po uwolnieniu przebywał na emigracji. Ok. 1840 powrócił do Wielkopolski i osiadł w Dziećmierzowie, gdzie zmarł.
[edytuj] Bibliografia
H. P Kosk Generalicja polska t. 2 wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks Pruszków 2001
