Strajk chłopski 1937

Z Wikipedii

Strajk chłopski 1937 – masowa, polityczna manifestacja rolników, która miała miejsce w dniach 16-25 sierpnia 1937 kierowana przez Stronnictwo Ludowe.

Polegała na blokadzie dróg do miast i wstrzymaniu dowozu żywności. Strajkujący żadali m.in. przywrócenia Konstytucji marcowej 1921, demokratycznych wyborów do parlamentu, wzmocnienia obronności kraju, rezygnacji z władzy obozu piłsudczykowskiego.

Koncepcję strajku chłopskiego popierał przebywający na emigracji przywódca SL Wincenty Witos, przeciwny jej był kierujący w kraju pracami stronnictwa Maciej Rataj. Strajkiem w całym kraju z ramienia SL kierował Stanisław Mikołajczyk. Najsilniejszego poparcia ruchowi udzielili chłopi w Małopolsce. Kierownictwo SL bezskutecznie usiłowało skorelować wystąpienia chłopskie z powszechnym strajkiem robotniczym. PPS nie zdecydowała się jednak na współdziałanie.

Strajk chłopski 1937 był największą manifestacją polityczną okresu międzywojennego. W starciach z policją zginęło 44 chłopów, aresztowano ok. 5 tys. uczestników strajku, spacyfikowano dziesiątki wsi. Strajk nie wywarł większego wpływu na politykę rządu. Mimo tego oraz mimo braku formalnego współdziałania PPS strajk poważnie zaniepokoił władze państwowe. Za natężeniem walki strajkowej agitowała KPP. Przeciwko wypowiedziało się SN. Niezależne środowiska inteligenckie stanęły w obronie aresztowanych chłopów.

[edytuj] Źródło

• Tomasz Nałęcz: Historia Polski i Świata. T. 11.: Historia Polski - Polska 1831-1939. Mediasat Group S.A. dla Gazety Wyborczej, 2007, s. 416. ISBN 978-84-9819-818-8.