SU-3
Z Wikipedii
| SU-3 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  ZSRR |
| Typ pojazdu | niszczyciel czołgów |
| Trakcja | gąsienicowa |
| Załoga | 2 osoby |
| Historia | |
| Prototypy | 1931- |
| Dane techniczne | |
| Silnik | 4-cylindrowy silnik gaźnikowy Ford-AA o mocy 40 KM |
| Pancerz | nitowany z płyta walcowanych, 4-10 mm |
| Długość | ok. 3,00 m |
| Szerokość | 1,82 m |
| Wysokość | ok. 1,80 m |
| Prześwit | 0,24 m |
| Masa | ok. 3 t |
| Osiągi | |
| Prędkość | ok. 40 km/h |
| Zasięg | 110 km (po drodze) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) | 0,5 m |
| Rowy (szer.) | 1,2 m |
| Ściany (wys.) | 0,5 m |
| Kąt podjazdu | 30° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x działo bezodrzutowe K kalibru 76,2 mm | |
SU-3 (SU-76K) - sowiecki niszczyciel czołgów wykorzystujący podwozie tankietki T-27 uzbrojony w działo bezodrzutowe K kalibru 76,2 mm.
W grudniu 1931 roku UMM RKKA (Uprawlienije Miechanizacji i Motorizacjii RKKA - Zarząd Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej) ustalił ZTT na lekki niszczyciel czołgów wykorzystujący podwozie tankietki T-27. Miał on być uzbrojony w działo bezodrzutowe K, czyli czołgową wersję działa bezodrzutowego DRP-4 skonstruowanego przez L.W. Kurczewskiego.
Prototypowy pojazd powstał w 1933 roku, prawdopodobnie w Fabryce Artyleryjskiej Nr 7 w Leningradzie. Działo zostało wbudowane w kadłub tankietki sztywno, stąd celowanie odbywało się poprzez skręty całego wozu. Spod pancerza wystawało tylko zakończenie lufy i dysza wylotowa działa. Seryjne pojazdy miały być wyposażone w automat ładujący, ale nie wiadomo czy został on zainstalowany na prototypie, czy był tylko testowany na stanowisku badawczym. Działo było zasilane amunicją z łuskami samospalającymi i pociskami o masie około 4 kg.
Próby wykazały szereg wad zarówno pojazdu, jak i zastosowanego uzbrojenia. Podwozie tankietki okazało się zbyt ciasne i nie pozwalało na umieszczenie w pojeździe wystarczającej jednostki ognia, zbyt mała była tez moc silnika. Działo zaś miało niskie właściwości balistyczne. Prędkość początkowa pocisku wynosiła zaledwie 300 m/s co sprawiało że przebijalność pancerza nawet na niewielkich dystansach nie przekraczała 25-30 mm, a donośność maksymalna wynosiła ok. 4000 m. Dodatkowo duży płomień wylotowy i tumany kurzu wzbijane przy wystrzale demaskowały stanowisko pojazdu. Jeszcze większe problemy sprawiała amunicja, a zwłaszcza samospalające się łuski z nitrotkaniny. Okazały się one podatne na uszkodzenia mechaniczne, a dodatkowo często nie spalały się całkowicie i ich pozostałości zatrzymywały się w przewodzie lufy co doprowadzało do rozerwania jej przewodu przy następnym strzale. Także automat ładowania zawodził czasami podając dwa naboje jednocześnie co także powodowało rozerwanie lufy.
SU-3 przeszedł próby poligonowe, ale został odrzucony przez RKKA po próbach wojskowych. Doświadczenia zdobyte przy konstruowaniu SU-3 zostały wykorzystane podczas projektowania działa samobieżnego SU-4 także uzbrojonego w działo bezodrzutowe K, ale wykorzystującego podwozie samochodu ciężarowego.
[edytuj] Bibliografia
- Magnuski, Janusz. Lekkie działa samobieżne 76 mm dla wsparcia ogniowego sowieckiej piechoty. Cz. I. Przedwojenne eksperymenty. Nowa Technika Wojskowa. 2000, nr 9, str. 29-32. ISSN 1230-1655.
