T-27

Z Wikipedii

T-27
Czołg T-27 w Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej w Kijowie
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ pojazdu	tankietka
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	2 (kierowca, dowódca-strzelec)
Historia
Prototypy	1930
Produkcja	1931 – 1933
Wycofanie	1941
Wyprodukowano	3328
Dane techniczne
Silnik	1 silnik gaźnikowy, 4-cylindrowy GAZ-AA o mocy 40 KM
Transmisja	mechaniczna
Poj. zb. paliwa	46 l
Pancerz	nitowany z płyt walcowanych, grubość: 4 – 10 mm
Długość	2,60 m
Szerokość	1,83 m
Wysokość	1,44 m
Prześwit	0,24 m
Masa	2 700 kg (bojowa)
Moc jedn.	14,7 KM/t
Nacisk jedn.	0,75 kg/cm²
Osiągi
Prędkość	40 km/h (po drodze)
Zasięg	110 km (po drodze)
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	0,50 m
Rowy (szer.)	1,20 m
Ściany (wys.)	0,50 m
Kąt podjazdu	30º
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabin maszynowy DT kal. 7,62 mm (zapas amunicji – 2520 szt.)
Użytkownicy
ZSRR

T-27 – radziecki bezwieżowy czołg lekki (tankietka) z okresu przed II wojną światową.

[edytuj] Historia

Pod koniec lat 20. XX w., Armia Czerwona w programie budowy sprzętu pancernego przewidziała budowę małego, lekkiego czołgu rozpoznawczego przeznaczonego do współpracy z czołgami typu MS-1. Powstało szereg własnych projektów i prototypów, ale żaden nie okazał się odpowiedni. W tej sytuacji zdecydowano się na zakup 26 sztuk najbardziej rozpowszechnionej na świecie angielskiej tankietki Vickers Carden Loyd Mark VI (w ZSRR otrzymały oznaczenie 25-W lub K-25), a także praw do jej produkcji licencyjnej. Jeszcze przed jej uruchomieniem, w biurze konstrukcyjnym fabryki Awtozawod Nr.2 WATO pod Moskwą, udało się dokonać dość udanej modernizacji konstrukcji Carden-Loyda. Powiększono, między innymi, kadłub, stosując zamknięty przedział bojowy, wydłużono podwozie o parę kół nośnych, opracowano nowe jarzmo karabinu maszynowego. W sumie jednak konstrukcja i sylwetka nie zostały zasadniczo zmienione w stosunku do Carden-Loyda (znacznie dalej poszli w tej kwestii polscy konstruktorzy, opracowując serię TK-3). Zmodernizowany pojazd 13 lutego 1931 r. został przyjęty do uzbrojenia i produkcji jako tankietka T-27. Produkcję rozpoczęto jesienią 1931 r. w Fabryce Nr. 37, leningradzkich zakładach "Bolszewik" i Fabryce Samochodów GAZ. Ogółem, w latach 1931-1933, zbudowano 3328 tankietek.

[edytuj] Wersje czołgu i pojazdy pochodne

• OT-27: pojazd wyposażony w miotacz ognia zamiast karabinu maszynowego. W 1935 zbudowano serię 164 wozów.
• T-27PCH: doświadczalne egzemplarze wyposażone w urzadzenia umożliwiające pokonywanie głębokich przeszkód wodnych po dnie.
• dwa prototypy z armatami kal. 37 mm
• SU-3 - prototyp z działem bezodrzutowym (DRP) 76 mm typu K.
• egzemplarz użyty do prób z niekierowanymi pociskami rakietowymi. Wyrzutnie mocowano z boków kadłuba. Pociski odpalano z wnętrza czołgu.

[edytuj] Służba

Czołgi T-27 znalazły się w uzbrojeniu oddziałów rozpoznawczych związków taktycznych piechoty. Były też pierwszymi radzieckimi pojazdami pancernymi, które wzniosły się w powietrze. W 1933 r., każdy z czterech batalionów spadochronowych miał po kompanii tankietek. Skonstruowano specjalne urządzenia do podwieszania czołgów pod kadłubami ciężkich bombowców TB-3

Czołgi T-27 szybko okazały się sprzętem prymitywnym. Z powodu małych rozmiarów miały ograniczoną zdolność jazdy w terenie, także ich zawieszenie, podobnie jak Carden-Loyda, nie zapewniało komfortowej jazdy, powodując zmęczenia załogi. Także z powodu rozmiarów, trzeba było do ich obsługi dobierać żołnierzy niskiego wzrostu. Umieszczenie karabinu maszynowego w kadłubie, typow dla tankietek, uniemożliwiało szybką zmianę kierunku ognia. Wszystko to było przyczyną, że szybko czołgi T-27 zaczęły ustępować miejsca w charakterze pojazdów rozpoznawczych czołgom z uzbrojeniem umieszczonym w wieży obrotowej (T-37 i T-38).

Na początku lat 30., czołgi T-27 zostały użyte bojowo w walkach z tzw. "basmaczami" (antyradziecką partyzantką) na pustyni Karakum w Kazachstanie.

Po wycofaniu z oddziałów bojowych, tankietki używano do szkolenia. Po niewielkich przeróbkach, stosowano je także jako opancerzone ciągniki lekkich dział piechoty. Głównie w tej roli zostały użyte na początku wojny niemiecko-radzieckiej; po 1941 r. znikły z uzbrojenia.