Swetoniusz Paulinus
Z Wikipedii
Swetoniusz Paulinus (Gaius Suetonius Paulinus) - żył w I w. n.e. Był wodzem rzymskim za czasów Klaudiusza i Nerona. W 41 roku prowadził kampanię przeciwko Berberom w Mauretanii. W 42 roku obrany konsulem. Będąc namiestnikiem Brytanii w latach 59-61, powiększył jej obszar do wybrzeży Morza Irlandzkiego. Próbował zdobyć wyspę Mona, gdzie mieściło się centrum druidyzmu, lecz w dalszej likwidacji inteligenckiej kasty druidów przeszkodził mu wybuch rebelii pod wodzą wielkiej celtyckiej królowej Boudiki. Mimo serii klęsk, Swetoniusz zdławił powstanie dzięki jednej bitwie rozegranej w okolicy dzisiejszego Fenny Stratford. Wkrótce po tym został odwołany przez cesarza Nerona, który obawiał się wybuchu nowego powstania spowodowanego surowością Swetoniusza w rozprawie z rebeliantami. W 69 roku Swetoniusz poparł Othona w jego walce o cesarski tron. Brał jeszcze udział w (przegranej) bitwie pod Bedriakum. Zmarł wkrótce po ułaskawieniu przez Witeliusza.
[edytuj] Bibliografia
P. Iwaszkiewicz, W. Łoś, M. Stępień, Władcy i wodzowie starożytności - słownik. Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne. Warszawa 1998. ISBN 83-02-06971-X