Sykariusze
Z Wikipedii
Sykariusze (łac. sicarii, gr. σικαριοι, od łac. sica – krótki sztylet.) żydowskie stronnictwo polityczne działające ok. poł. I w. n.e. do upadku Masady w 73 r. n.e. Szczególnie aktywni w latach 50.-70. n.e. Do ich przywódców należeli Menachem ben Jair, Eleazar ben Jair, Szymon bar Giora. Byli zadeklarowanymi przeciwnikami władzy rzymskiej, zasadniczo obojętnymi wobec sporów religijnych. Ich sposób walki charakteryzowały mordy na przeciwnikach, zwłaszcza Żydach sprzyjających Rzymianom, przy użyciu krótkich sztyletów. Podczas oblężenia Jerozolimy przez Rzymian zadecydowali o obsadzaniu stanowiska arcykapłana drogą losowania. Ostatnim arcykapłanem został dzięki temu Pinchas ben Samuel, rolnik nie pochodzący z rodu kapłańskiego. Po upadku Jerozolimy, której bronili do końca, uciekli z zelotami do Masady, gdzie walczyli aż do samobójstwa jej obrońców w 73 r. n.e. Na czele obrońców stał sykariusz Eleazar ben Jair. Po upadku powstania sykariusze jeszcze jakiś czas próbowali działać wśród diaspory w Egipcie i Cyrenie.
[edytuj] Metody walki
Podczas świąt i tłumnych zgromadzeń sykariusze uzbrojeni w ukryte krótkie sztylety (sicarii), w ścisku sztyletowali osoby podejrzane o kolaborację, po czym szybko wtapiali się w tłum. Ze względu na sposób działania, sykariusze są dziś uważani za pierwszą organizację terrorystyczną.
