Szymon bar Giora
Z Wikipedii
Szymon bar Giora albo Szymon syn Giorasa (aramejskie Giora, jak hebrajskie Ger, znaczy prozelita) był jednym z głównych rewolucjonistów w okresie oblężenia Jerozolimy (70).
Spis treści |
[edytuj] Historia
Szymon brał udział w wojnie domowej czterech stronnictw żydowskich - zelotów jerozolimskich pod wodzą Eleazara Ben-Szymona, zelotów galilejskich pod wodzą Jana z Gishali, sykariuszy pod wodzą Szymona bar Giora i Idumejczyków pod wodzą Jakuba Bar-Sosa i Szymona Bar-Katla. Wzięty do niewoli przez wojska Tytusa, darowano mu życie, by mógł pojawić się podczas triumfu Tytusa w Rzymie w 71 r. Pod koniec, został ceremonialnie wychłostany i strącony ze Skały Tarpejskiej.
[edytuj] Cytat z Wojny żydowskiej
- Ów Szymon podczas oblężenia Jerozolimy zajmował Górne Miasto. Kiedy zaś wojsko rzymskie znalazło się w obrębie murów i pustoszyło całe miasto, wtedy on, zabrawszy z sobą najwierniejszych przyjaciół i wraz z nimi kamieniarzy z potrzebnymi do ich pracy żelaznymi narzędziami i żywnością, której miało starczyć na wiele dni, zszedł z wszystkimi do jednego z najbardziej tajemnych przejść podziemnych[1]. Szli nim, dopóki pozwalał stary wykop, lecz skoro natrafili na twardy grunt, poczęli go drążyć w nadziei, że będą mogli posuwać się dalej, wyjść w bezpiecznym miejscu i uratować się. Jednakże przy próbie wykonania tego zadania okazało się, że była to płonna nadzieja. Podkopując ledwie trochę i z wielkim mozołem, zdołali się posunąć, a już powstała obawa, że braknie żywności, mimo że ją wydzielono.
- Wtedy Szymon, wyobrażając sobie, że będzie mógł zwieść Rzymian[2], jeśli ich wprawi w przestrach, przywdział biały chitonik, a na to spiętą klamrą wierzchnią szatę purpurową i wyszedł z głębi ziemi w tym samym miejscu, na którym przedtem stała świątynia. Żołnierze, którzy go zobaczyli, z początku zdjęci strachem stali w miejscu jak wryci, ale później podeszli bliżej i zapytali, kim on jest. Szymon jednak nie chciał im tego wyjawić, lecz domagał się przyzwania dowódcy. Gdy zaś ci szybko pobiegli po niego, zjawił się Terencjusz Rufus; jego bowiem pozostawiono jako dowódcę stacjonującego tam wojska. Dowiedziawszy się od niego całej prawdy, kazał go trzymać związanego pod strażą i zawiadomił Cezara, w jaki sposób go pochwycono. Tak to Bóg wydał Szymona w ręce jego śmiertelnych wrogów, aby poniósł karę za okrucieństwo, jakiego dopuszczał się względem swoich współobywateli, nad którymi sprawował iście tyrańskie rządy.
Józef Flawiusz, Wojna żydowska, Księga II, Rozdział II, 2
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Przypisy
- ↑ W związku z przejściami podziemnymi, o których Józef często wspomina w ostatnich walkach o Jerozolimę, można myśleć o wodociągu Piłata, tunelu Siloe i podziemnych urządzeniach w świątyni Heroda.
- ↑ Józef Flawiusz, wrogo nastawiony do Szymona, przedstawia jego decyzję złożenia na terenie świątyni ofiary ze swojego życia za sprawę wolności jako chęć oszukania Rzymian. W odróżnieniu od obrońców Jotapaty i Masady jego intencją była ofiara nie tylko osobista, lecz w imieniu całego narodu, i stąd jego strój królewski właściwy dla postaci mesjasza (por. O. Michel, Studien zu Josephus. Simon bardom, w NTS 14,1968, s. 402 n).
[edytuj] Bibliografia
- Geza Vermes, Kto był kim w czasach Jezusa, Warszawa 2006, str. 220-221
