Tadeusz Adamowski
Z Wikipedii
Tadeusz Adamowski (ur.19 listopada 1901 w Lozannie (Szwajcaria), zm. 1994 w Nowym Jorku, hokeista, olimpijczyk.
Syn Józefa i Antoniny Szumskiej. Dzieciństwo i młodość spędził w USA. Ukończył ekonomię na uniwersytecie Harvarda w w Cambridge. W szkole średniej i podczas studiów uprawiał: futbol amerykański, tenis, koszykówkę i hokej na lodzie. Jako hokeista reprezentował barwy Harvard University.
W końcu 1925 ze względów rodzinnych powrócił do Polski. W Warszawie zetknął się z hokeistami AZS. Po otrzymaniu nominacji do reprezentacji kraju na Mistrzostwa Europy w Davos 1926 postanowił pozostać z Polsce. Przez całą karierę sportową reprezentował klub AZS Warszawa. Jako zawodnik i trener położył ogromne zasługi dla rozwoju polskiego hokeja na lodzie. Wraz z Wilhelmem Rybakiem zastosowali kanadyjskie wzorce treningowe, znacząco podnosząc poziom tej dyscypliny w kraju. Pierwszy szkolenieowiec, który wdrożył zasady gry zespołowej (wbrew wcześniejszemu prefrowaniu umiejetności indywidualnych poszczególnych hokeistów). W reprezenatcji Polski zastosował taktykę cofania się napastników w raz z obrońcami w momencie kontrataku przeciwnika. Dzięki jego umiejętnościom zawodnika i talentowi szkoleniowo-pedagogicznemu wprowadził polski hokej na arenę międzynarodową. Z "AZS Warszawa" pięciokrotnie z rzędu zdobył mistrzostwo Polski (1927, 1928, 1929, 1930 i 1931). Sześciokrotnie grał w Mistrzostwach Europy (1926 - 6.miejsce, 1927 - 4.miejsce, 1929 - srebrny medal, 1930 - 4.miejsce, 1931 - srebrny medal, 1933 - 5./6.miejsce). Trzykrotnie uczestniczył w Mistrzostwach Świata (1930 - 5.miejsce, 1931 - 4.miejsce, 1933 - 7./8.miejsce). W 1928 zdobył tytuł akademickiego mistrza świata w hokeju na lodzie. W 1928 wystąpił w Igrzyskach Olimpijskich w Sankt Moritz gdzie Polska remisie ze Szwecją 2:2 i porażce z Czechosłowacją 2:3 odpadła w fazie eliminacyjnej (3.miejsce w grupie). W 1926 zadebiutował w reprezentacji Polski, w której rozegrał 40 meczów strzelając 16 bramek. W 1930 podczas Mistrzostw Świata w Davos został powołany do reprezentacji Europy na mecz z Kanadą. Podstawowy zawodnik drużyny narodowej w latach 1926-1931. Uważany wówczas za jednego z najlepszych technicznie hokeistów Europy. W plebiscycie "Przeglądu Sportowego" na dziesięciu najpopularniejszych sportowców Polski w 1927 zajął 4.miejsce a w 1929 - 7.miejsce. Trener drużyny narodowej w latach 1927-1930 i sezonie 1932/1933. Upowszechniał zasady gry hokeju kanadyjskiego w różnych miastach Polski. W 1930 wraz z Aleksandrem Tupalskim był trenerem hokeistów gdańskiego klubu "Gedania". W latach 30. pracował początkowo dla koncernu General Motors (przedstawicielstwo w Warszawie), a następnie w przedsiębiorstwie "Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe" S.A. (GAL). W maju 1939 odbył ćwiczenia rezerwisty w 15.Pułku Artylerii Lekkiej. W rocznej ocenie kwalifikacyjnej z 22 czerwca 1939, jego przełożony kpt. Stefan Dębski napisał o nim: bardzo inteligentny, usposobienie zrównoważone, spokojny, stanowczy, w pracy bardzo dokładny, fizycznie bardzo dobrze rozwinięty. W kampanii wrześniowej 1939, jako podporucznik rezerwy walczył w okolicach Bydgoszczy i Grudziądza. Wzięty do niewoli, całą wojnę spędził w Oflagu II C Woldenberg (Dobiegniew). Zangażował się w obozową działalność edukacyjno-oświatową, zorganizował system nauczania języka angielskiego, powołując do życia Instytut Angielski, któremu przewodził. W obozowym klubie "Orlę" uprawiał koszykówkę. Po zakończeniu II wojny światowej wyjechał do USA i osiadł na stałe w Nowym Jorku.
