Teatr awangardowy
Z Wikipedii
Teatr awangardowy, eksperymentalny, laboratoryjny, studyjny to teatr poszukujący nowych środków wyrazu w sztuce aktorskiej lub w materii scenicznej, kreujący nowe układy przestrzenne i nowe relacje między aktorem a publicznością.
Inspiracją bywają często nowe awangardowe kierunki w sztukach plastycznych (jak w Teatrze Cricot 2 Tadeusza Kantora. Poszukiwania często prowadziły ku zapomnianym źródłom i starym tradycjom, których ślady można odnaleźć na przykład w folklorze (jak w działalności Stowarzyszenia Teatralnego Gardzienice Włodzimierza Staniewskiego). W takich przypadkach powinno się już mówić o "teatrze źródeł".
W latach 50. i 60. za awangardę była uważana np. dramaturgia E. Ionesco, J. Geneta, S. Becketta, często również S. Mrożka, T. Różewicza, Witkacego, oraz stosujące niekonwencjonalne i eksperymentalne formy pracy scenicznej teatry: np. J. Grotowskiego, P. Brooka, M. Białoszewskiego, T. Kantora. Określenie nieścisłe i unikane przez samych twórców.
