Teoria samorództwa

Z Wikipedii

Abiogeneza, samorództwo (łac. generatio spontea, dosł.: samorzutne powstawanie - nazwa nadana przez Arystotelesa) - hipoteza zakładająca powstawanie żywych organizmów z materii nieożywionej.

Współcześnie termin "abiogeneza" używany jest głównie w kontekście powstania pierwszych żywych organizmów na Ziemi. Wcześniejsze znaczenie tego terminu (tzw. "abiogeneza Arystotelowska") określało powstawanie w pełni uformowanych organizmów (także organizmów wyższych jak np. myszy i szczury) z rozkładających się lub gnijących materiałów organicznych i jako takie zostało wykluczone eksperymentalnie.

Choroby zakaźne także uznawane były za powstające samoistnie. Założenie takie zgadzało się później ze średniowieczną koncepcją choroby-kary za przewinienia.

Spis treści 1 Historia abiogenezy 2 Przeciwnicy 3 Zobacz też 4 Przypisy

[edytuj] Historia abiogenezy

Arystoteles nauczał że abiogeneza jest obserwowalnym faktem (np. myszy powstające z brudnego siana, szczury ze szmatek, mszyce z rosy opadającej na rośliny, pchły z gnijącej materii, muchy z mięsa, itd. )

Pierwszym krokiem obalającym teorie Arystotelowskiej abiogenezy było wykazanie przez Włocha Francesco Redi w 1668, że robaki obserwowane w gnijącym mięsie nie powstają samoistnie. Redi zamknął kawałki mięsa w klatkach z gęstej drucianej siatki uniemożliwiając muchom złożenie jaj.
Począwszy od XVII wieku stopniowo wykazywano, że przynajmniej jeśli chodzi o organizmy wyższe, czy też organizmy widoczne dla oka, abiogeneza nie zachodzi. Zamiast niej zaczęto przyjmować teorie omne vivum ex ovo, łac. "wszystko co żywe (wywodzi się) z jaja". Lecz jeszcze w połowie XIX wieku pokutowało przekonanie o samorództwie ropuch i węgorzy. Dopiero Louis Pasteur stwierdził, że samorództwo nie istnieje nawet w przypadku bakterii.

Kluczowe zdarzenia w obaleniu Arystotelowskiej abiogenezy:

• 1683 Antonie van Leeuwenhoek odkrył bakterie
• 1768 Lazzaro Spallanzani wykazanie, że bakterie przenoszone są przez powietrze
• 1822-1895 Ludwik Pasteur seria eksperymentów obalających abiogenezę Arystotelowską
• 1953 Stanley L. Miller i Harold C. Urey przeprowadzają eksperyment, w którym z mieszaniny wody, metanu, amoniaku oraz wodoru udało im się otrzymać m. in. aminokwasy

[edytuj] Przeciwnicy

Przeciwnicy abiotycznej syntezy różnych związków organicznych na Ziemi wywodzą się z różnych, nierzadko całkowicie odmiennych środowisk naukowych. Zaskakującym jest fakt, iż do grupy tej należą nie tylko kreacjoniści (np. Henry F. Schaefer, III), ale także agnostycy i ateiści (np. Francis Crick, Fred Hoyle, Svante Arrhenius). Tym samym, główne przyczyny, dla których część czołowych badaczy odrzuca możliwość samoistnego powstania życia na Ziemi to wiara w Boga Stwórcę oraz niewiarygodnie małe prawdopodobieństwo przypadkowego połączenia się aminokwasów w unikalne łańcuchy tworzące proteiny (według Cricka prawdopodobieństwo takie wynosi 1 na 10²⁶⁰, zaś według Hoyla 1 na 10⁴⁰⁰⁰⁰)^[1].

[edytuj] Zobacz też

• biogeneza
• panspermia

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Francis Crick, Life Itself: Its Origin and Nature. (New York: Simon & Schuster, 1981), str. 51-2; Fred Hoyle, Chandra Wickramasinghe, Evolution from Space. (New York: Simon & Schuster, 1984), str. 148; zob. też Robert Shapiro, Origins, A Sceptics Guide to the Creation of Life on Earth. (New York: Summit Books, 1986), str. 127.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z biologią. Jeśli możesz, rozbuduj go.