Terytorium powiernicze ONZ
Z Wikipedii
Terytorium powiernicze ONZ - terytorium niesamodzielne zarządzane przez państwo lub kilka państw, zgodnie z systemem powierniczym ONZ - na podstawie Karty Narodów Zjednoczonych oraz umów powierniczych. Nadzór nad powiernictwem sprawowało Zgromadzenie Ogólne ONZ i Rada Powiernicza ONZ.
System powierniczy ONZ zastąpił istniejący przed drugą wojną system mandatowy Ligi Narodów. Karta Narodów Zjednoczonych przewidywała, że systemowi powierniczemu podlegają następujące terytoria (początkowo 11):
- terytoria mandatowe, które nie uzyskały niepodległości
- obszary odłączone od państw nieprzyjacielskich po II wojnie światowej
- obszary oddane dobrowolnie pod powiernictwo (nie było takiego wypadku)
Ostatnim terytorium powierniczym było Palau, które uzyskało samodzielność w październiku 1994 r. W związku z tym istnienie Rady Powierniczej jako organu ONZ stało się zbędne. Członkowie ONZ nie zdecydowali jednak o jej zniesieniu, gdyż wiązało się to z rewizją Karty Narodów Zjednoczonych, do czego nie było pełnego przekonania.
[edytuj] Dawne terytoria powiernicze
- Nowa Gwinea Australijska ( Australia) 1946-1949
- Togo Brytyjskie ( Wielka Brytania) 1946-1956
- Togo Francuskie ( Francja) 1946-1960
- Kamerun Francuski ( Francja) 1946-1960
- Kamerun Brytyjski ( Wielka Brytania) 1946-1961
- Tanganika ( Wielka Brytania) 1946-1961
- Ruanda-Urundi ( Belgia) 1946-1962
- Samoa Zachodnie ( Nowa Zelandia) 1947-1962
- Trypolitania ( Wielka Brytania) 1947-1951
- Cyrenajka ( Wielka Brytania) 1947-1951
- Fazzan ( Francja) 1947-1951
- Erytrea ( Wielka Brytania) 1947-1952
- Nauru ( Australia) 1947-1968
- Somalia ( Włochy) 1949-1960
- Terytorium Papui i Nowej Gwinei ( Australia) 1949-1975
- Powiernicze Wyspy Pacyfiku ( USA) 1947-1994