Tomasz Nejman

Z Wikipedii

Tomasz Nejman
kontradmirał
Urodzony	1867
Zmarł	1942
Kariera wojskowa
Stanowiska	członek stały Komisji Budowy Okrętów dla Floty Czarnomorskiej

Tomasz Nejman (ur. 26 listopada 1867, zm. 1942) - polski kontradmirał i generał major floty rosyjskiej. Był morskim oficerem technicznym dużych okrętów nawodnych. Służył w Cesarskiej Marynarce Wojennej Rosji podczas wojny rosyjsko-japońskiej i I wojny światowej. Karierę zakończył na stanowisku członka Komisji Budowy Okrętów dla Floty Czarnomorskiej. Następnie powrócił do odrodzonej Polski, jednak nie został przyjęty do służby czynnej.

[edytuj] Służba wojskowa w Rosji

Tomasz Nejman urodził się 26 listopada 1867 w Wilnie. Był synem Romualda i Koletty z Aleksandrowiczów. Po ukończeniu gimnazjum w rodzinnym mieście dostał się na Wydział Mechaniczny w Morskiej Szkole Inżynierii w Kronsztadzie. W 1888 zakończył naukę i rozpoczął służbę w rosyjskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej, podczas której odbył w 1891 kurs elektrotechniczny. Był również absolwentem Wydziału Mechanicznego Akademii Morskiej w Sankt Petersburgu z 1894.

Początkowo pływał na okrętach Floty Bałtyckiej jako młodszy oficer mechanik, pomocnik starszego oficera mechanika, oficer mechanik oraz starszy oficer mechanik. Służył podczas wojny rosyjsko-japońskiej - wziął udział w w bitwie pod Cuszimą, na nieopancerzonym krążowniku "Ałmaz", który jako jeden z trzech okrętów rosyjskich zdołał przedrzeć się do Władywostoku. Ostatnią jednostką pływającą, na której służył był krążownik pancerny "Riurik" Floty Bałtyckiej. W 1912 zakończył służbę na morzu i został członkiem stałym w Komisji Budowy Okrętów dla Floty Czarnomorskiej. Na stanowisku tym pracował do końca I wojny światowej, awansując w 1915 na generała majora floty.

[edytuj] Pobyt w odrodzonej Polsce

W 1919 przybył na odrodzone ziemie polskie, ale nie został zakwalifikowany do służby czynnej w Siłach Zbrojnych. Otrzymał natomiast stopień generała podporucznika marynarki rezerwy, a po weryfikacji w 1921 przemianowano go na kontradmirała w stanie spoczynku. Na stałe zamieszkał ponownie w Wilnie, gdzie zaprzyjaźnił się z kontradmirałem Michałem Borowskim. Aktywnie wspierał działalność Ligi Morskiej i Kolonialnej, w której był członkiem Zarządu Okręgowego. Po wkroczeniu do Wilna Armii Czerwonej w 1939 został internowany. Zmarł w 1942.