Trzeba zabić tę miłość
Z Wikipedii
| Trzeba zabić tę miłość | |
| Gatunek | obyczajowy, psychologiczny |
| Kraj produkcji | Polska |
| Język | Polski |
| Główne role | Andrzej Malec Jadwiga Jankowska-Cieślak Barbara Wrzesińska Jan Englert Tomasz Lengren Jan Himilsbach |
| Data premiery | 12 października 1972 |
| Czas trwania | 92 min |
| Produkcja | |
| Reżyseria | Janusz Morgenstern |
| Scenariusz | Janusz Głowacki |
| Muzyka | Bohdan Mazurek |
| Zdjęcia | Zygmunt Samosiuk |
| Scenografia | Andrzej Płocki |
| Kostiumy | Anna Biedrzycka |
| Montaż | Barbara Kosidowska |
| Od lat | 15 |
| Nagrody | |
| Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego dla Jadwigi Jankowskiej-Cieślak za najlepszą rolę kobiecą | |
| Trzeba zabić tę miłość na FilmPolski.pl | |
| Trzeba zabić tę miłość na IMDb | |
Trzeba zabić tę miłość - film polski z 1972, według scenariusza Janusza Głowackiego, w reżyserii Janusza Morgensterna.
Film opowiada o losach dwojga młodych ludzi, Magdy i Andrzeja. Obydwoje chcieliby rozpocząć wspólne życie, nie dostali się jednak na studia. Magda zamierza spróbować ponownie za rok, aby zwiększyć swe szanse podejmuje pracę salowej, za co otrzymuje się dodatkowe punkty. Andrzej zamieszkuje z kolegą, Magda wraca do ojca, gdzie nie czuje się dobrze gdyż nie akceptuje jego związku z o wiele młodszą od niego kobietą. On z kolei nie chce zaakceptować Andrzeja, który nie uczy się i nie pracuje. Po pewnym czasie Andrzej znajduje pracę, jednakże otrzymuje ją dzięki romansowi z żoną szefa, o czym nie wie Magda. Andrzej wynajmuje mieszkanie, gdzie wprowadza się też Magda. Nie wie ona jednak, że pieniądze na ten cel pochodzą ze sprzedaży ikony, którą ukradł kochance. Wie o tym natomiast szef Andrzeja, który szantażuje go, domagając się zwrotu pieniędzy lub ikony. W międzyczasie Magda dowiaduje się o rywalce. Andrzej zdołał uzyskaj jej przebaczenie romansu, jednakże podczas tych odwiedzin w domu jej ojca kradnie pieniądze, by zaspokoić żądania szefa.
Ubocznym wątkiem filmu jest życie na budowie (w roli stróża wystąpił Jan Himilsbach). Stróż sprzedaje "na lewo" materiały budowlane, ma układ z paserami. Wokół budowy kręci się bezpański pies. Początkowo nieufny, daje się jednak w końcu obłaskawić i towarzyszy stróżowi pilnując z nim budowy. Pies jednak poważnie traktuje swoje obowiązki i na widok obcych szczeka. Po pewnym czasie zaczyna to przeszkadzać odbiorcom nielegalnego towaru, domagają się oni usunięcia psa, bojąc się wpadki. Stróż próbuje psa odgonić, ale raz pozyskane psie uczucie nie wygasa - pies wraca. Stróż decyduje się więc na radykalne rozwiązanie: obwiązuje psu wokół brzucha wiązkę lasek trotylu, przywiązuje go do drzewa i podpala lont. Sam ucieka do szopy. Pies jednak zdołał się urwać i wbiegł tam za nim. Scena ta, będąca nawiązaniem do tytułu filmu, kończy go.
