Ukraińska Policja Pomocnicza
Z Wikipedii
Ukraińska Policja Pomocnicza (niem. Ukrainische Hilfspolizei, Schutzmannschaften, ukr. Українська поліція допоміжна) – ukraińska formacja policyjna, powołana rozporządzeniem władz Generalnego Gubernatorstwa z dnia 18 sierpnia 1941.
Spis treści |
[edytuj] Policja pomocnicza
W końcu 1939 i na początku 1940 roku w ośmiu wschodnich powiatach dystryktów lubelskiego i krakowskiego, a od 1941 roku także lwowskiego były tworzone małe oddziały pomocniczej policji ukraińskiej, pod nazwą Policja Ukraińska. Składały się niemal w całości z Ukraińców (część przeszła z Policji Państwowej), a działała w rejonach z przewagą ludności ukraińskiej. Większa część kadry oficerskiej UPP była powiązana z ukraińskimi organizacjami niepodległościowymi. W latach 1941-1944 na terenie Galicji funkcjonariusze UPP dokonali kilkuset kradzieży, podpaleń i zabójstw na ludności polskiej[potrzebne źródło].
Stan policji pod koniec niemieckiej okupacji wynosił ponad 5000 policjantów, w tym 120 oficerów. Jej zadaniem było utrzymywanie ładu i porządku wśród ludności cywilnej (pełniła te same funkcje, co Policja Polska Generalnego Gubernatorstwa), współpracowała z niemieckimi formacjami policyjnymi (Sonderdienst, Kripo, Bahnschutz, Werkschutz).
Posterunki UPP podlegały komendantom dystryktów Ordnungspolizei.
[edytuj] Bataliony policyjne
Była to formacja, powstała w lutym 1942 roku w Kijowie na bazie ukraińskich formacji wojskowych Armii Czerwonej tj. Pułku Kijowskiego oraz Kurenia Bukowińskiego, a także części batalionów Roland i Nachtigall.
Ukraińska Policja Pomocnicza podległa była ideologicznie i organizacyjnie OUN frakcji melnykowców. Z formacji tych sformowało ukraińskie bataliony policyjne o numerach: 101-111, 113-126, 129-131, 134-140, 143-146, 157-169. 101 batalionem dowodził były radziecki major Murawiow, a 102 późniejszy major UNA Szuryga. W batalionie tym służył również Roman Szuchewycz. 109 batalionem dowodził późniejszy generał UNA Mychajło Omelianowicz-Pawlenko. Ogólny stan ukraińskiej policji pomocniczej wynosił ok. 35 000 osób.
[edytuj] Szlak bojowy
Jednostki te przeznaczone były głównie w operacjach do zwalczania partyzantki. Już w lecie 1942 roku, skierowano do walk z partyzantami na Białorusi bataliony 101, 102 i 109. W końcem sierpnia dołączył do walk na odcinku białoruskim batalion 115 i 118. W 1943 roku część batalionów ukraińskich została organizacyjnie włączona do niemieckich pułków strzeleckich o numerach od 31 do 38. Latem 1944 roku, ukraińskie jednostki policyjne poniosły dotkliwe straty w walkach z partyzantką radziecką, czego efektem było rozformowanie 109 batalionu, natomiast bataliony 57, 61 i 62 weszły w skład 29 dywizji grenadierów SS (rosyjskiej). Po sierpniu 1944 roku część dezerterów z tych jednostek zasiliła szeregi UPA.
115 Schutzmannschaftsbatailon został utworzony pod koniec 1941 z członków Kurenia Bukowińskiego (część jego członków wcielono również do batalionów 109 i 118). W 1944 batalion 115 został przerzucony na front zachodni, gdzie zdezerterował, i walczył w składzie francuskiego ruchu oporu (niektóre źródła mówią o dwóch ukraińskich batalionach partyzanckich - im. Iwana Bohuna i im. Tarasa Szewczenki[1]). Po wyzwoleniu części terytorium Francji obydwa bataliony wcielono do 13 półbrygady Legii Cudzoziemskiej, w której składzie walczyły do końca wojny.
[edytuj] Regalia
Ukraińska Policja Pomocnicza umundurowane były w mundury SS, mundury Wehrmachtu oraz pozostałych służb militarnych III Rzeszy. Na czapkach tych formacji widniał okrągły znak z żółtym tryzubem na niebieskim tle. Od 1943 roku Ukraińcy mogli nosić na lewym rękawie munduru swastykę w wieńcu laurowym i napisem "TREU TAPFER GEHORSAM", a na pagonach mieli wyszytą swastykę.
