Ulica Widok w Warszawie

Z Wikipedii

Warszawa

Ulica Widok

Śródmieście

przebieg

ul. Krucza Pasaż Stefana Wiecheckiego "Wiecha" ul. Marszałkowska

Ulica Widok w Warszawie – jedna z ulic Warszawy, zlokalizowana w Śródmieściu. Biegnie od ulicy Kruczej do ulicy Marszałkowskiej. Jest to ulica na której obowiązuje jednokierunkowy ruch pojazdów.

Spis treści 1 Historia 2 Obiekty 3 Przypisy 4 Bibliografia

[edytuj] Historia

Na początku była to droga biegnąca na terenach Kałęczyna. Od połowy XVII wieku ciągnęła się od gościńca ulicy Brackiej do granic wsi Wielka Wola (obecnie ulica Karolkowa). W 1770 r. w okolicy obecnej ulicy Towarowej przechodził przez nią wał obronny. W tym samym okresie geometra Deustch dokonał regulacji ulicy. W 1770 r. otrzymała ona urzędową nazwę Widok. Nazwa była związana z widokiem jaki się z niej rozciągał. Miała ona ponad 2 km długości i zabudowana była głównie drewnianymi domami i małymi dworami. W 1784 r. znajdowało się tam siedem dworków, a w pobliżu ulicy Brackiej mały pałac. Natomiast w okolicy ulicy Towarowej zlokalizowane były dwie cegielnie.

Pod koniec XVIII wieku wzdłuż ulicy znajdowało się 15 domów i liczne glinianki. W latach 1823-1824 ruch komunikacyjny w kierunku wschód-zachód z ulicy Widok przejęły Aleje Jerozolimskie. W kolejnych latach wybudowano pomiędzy ulicą Bracką, a Marszałkowską trzy dodatkowe kamienice.

W latach 1844-1845 pomiędzy Alejami Jerozolimskimi i ulicą Widok zbudowano jednotorową linię kolei warszawsko-wiedeńskiej. W 1845 r. ulica biegła wzdłuż toru do rogatek. W 1880 r. zasypano glinianki. Powstały warsztaty i parowozownia, przez co ulica kończyła się w okolicy Sosnowej. Następnie wybudowano drugi tor kolei i dworzec odjazdowy co skróciło ją do Marszałkowskiej (1900 r.).

Na przełomie XVIII/XIX wieku na obszarze pomiędzy ulicą Widok, a Bracką znajdowała się tzw. Szczwalnia, inaczej nazywana Hecą (występowali tam głównie kuglarze i linoskoczkowie). Do 1939 r. wzdłuż ulicy zlokalizowanych było wiele sklepów, zajazdów, hoteli i pensjonatów. W 1884 r. sklep z drobną galanterią otworzyli w kamienicy nr 6 "Bracia Jabłkowscy" (w 1914 r. uruchomili największy dom towarowy w kraju zlokalizowany przy ulicy Brackiej 25). Prowadziła go Aniela Jabłkowska (córka Józefa Jabłkowskiego). Po 4 latach sklep przeniesiono do większego lokalu przy ulicy Hożej 8^[1].

Ok. 1845 r. na rogu ulicy Widok i Marszałkowskiej powstał Hotel Warszawsko-Wiedeński. Ok. 1870 r. naprzeciwko hotelu uruchomiono zajazd żydowski, dom modlitwy i szkołę elementarną.

W drugiej połowie XIX wieku ulica była zabudowana głównie trzypiętrowymi kamienicami. Podczas odbudowy po 1945 r. rozebrano 13 kamienic, z czego trzy w ogóle nieuszkodzone.

Podczas powstania warszawskiego zniszczeniu uległo skrzyżowanie z ulicą Marszałkowską. Po II wojnie światowej w narożniku z ulicą Bracką postawiono bramę (w miejscu kamienicy nr 2/6).

[edytuj] Obiekty

• Stołeczne Przedsiębiorstwo Handlu Wewnętrznego (nr 5/7/9) - przedsiębiorstwo państwowe, które jest właścicielem kilku nieruchomości w Warszawie i okolicach (biura, magazyny, obiekty handlowe i produkcyjne);
• Kamienica nr 8 - dziewięciopiętrowa kamienica z ok. 1910 r. (jedna z najwyższych w Warszawie). W drugiej połowie lat 90. XX wieku fasadzie budynku nadano styl wiedeńskiej secesji, przytwierdzając do niej m.in. zielone płyty. Zlokalizowana jest tam m.in. galeria sztuki współczesnej Galeria Le Guern;
• Kamienica nr 9 (nieistniejąca) - pierwotnie własność hrabiny Wandy Ronikier. Następnie na jednym z pieter "hrabina"^[2] Gomólińska prowadziła dom publiczny. Przed 1914 r. w jednym z mieszkań funkcjonował zakład krawca damskiego Stanisława Rogozińskiego. W 1930 r. właścicielką kamienicy była Róża Sterling. Podczas II wojny światowej kamienica została spalona, a następnie zburzona. Na terenie, który zajmowała postawiono biurowiec^[3];
• Kamienica nr 10 - znajdują się w niej: Instytut Archeologii UW, Pracownia Archeologicznych Badań Terenowych oraz Polska Fundacja Alzheimerowska.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1964, ss. 248-250.