Vanguard 1C

Z Wikipedii

Vanguard 1C
Inne nazwy	1958 Beta 2
Zaangażowani	USA, Bell Laboratories, Naval Research Laboratory
Indeks COSPAR	1958-002B
Rakieta nośna	Vanguard
Miejsce startu	Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy'ego, USA
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	656 km
Apogeum	3968 km
Okres obiegu	134 min
Nachylenie	34,2°
Mimośród	0,1909
Czas trwania
Początek misji	17 marca 1958 (12:51:41 GMT)
Koniec misji	maj 1964
Wymiary
Wymiary	śr. 15,2 cm, 6 anten o dł. 30,5 cm
Masa całkowita	1,47 kg

Vanguard 1C - satelita, jeden z pierwszej serii amerykańskich sztucznych satelitów Ziemi, Vanguard. Statek tego typu miałbyć pierwszym amerykańskim satelitą. Jednak opóźnienia w realizacji programu (nieudane starty dedykowanych rakiet Vanguard), sprawiły, że pierwszy był Explorer 1. Vanguard 1C jest najstarszym obiektem pozostającym na orbicie okołoziemskiej. Był amerykańskim wkładem w Międzynarodowy Rok Geofizyczny. Vanguard 1C wypełnił wszystkie powierzone w nim cele naukowe i inżynieryjne - zademonstrował możliwości trójstopniowej rakiety nośnej oraz wykazał, że Ziemia nie jest idealną kulą, co przypuszczano już wcześniej. Przerwano jednak projekt budowy rakiety Vanguard - 8 z 11 startów zakończyło się niepowodzeniem.

Pierwotne przewidywania wskazywały, że satelita utrzyma się na orbicie przez ok. 2000 lat, ale ciśnienie promieniowania słonecznego i górne warstwy atmosfery silnie oddziałują na statek, powodując skrócenie żywotności orbity do ok. 240 lat. Nadajnik zasilany bateryjnie zamilkł w czerwcu 1958. Ostatni sygnał z nadajnika zasilanego z baterii słonecznych odebrano w maju 1964 (w Quito, w Ekwadorze). Później, satelitę śledzono optycznie (miał jasność 12 do 15 magnitudo).

Koszt budowy statku wynosił 125 tys. USD (wg. kursu z 1957). Zbudowany został przez Bell Laboratories i Naval Research Laboratory.

[edytuj] Oznaczenia

Vanguard 1C często jest oznaczany po prostu numerem 1. Wynika to z dwóch wcześniejszych nieudanych prób wystrzelenia tego satelity. Poprzednie modele, które uległy zniszczeniu przyjmował się oznaczać jako Vanguard 1A i Vanguard 1B. Zobacz też: rakieta Vanguard.

[edytuj] Budowa i działanie

Wykonany z aluminium. Z kulistego korpusu wystawało sześć krótkich anten. Korzystały z nich dwa nadajniki radiowe:

• Nadajnik radiowy 108 MHz; 10 mW; zasilany z rtęciowej baterii chemicznej
• Nadajnik radiowy 108,3 MHz; 5 mW; zasilany z 6 ogniw słonecznych

Nadajniki wykorzystywano do namierzania statku i przesyłania danych telemetrycznych, a w celach naukowych, do pomiaru ilości elektronów między statkiem na stacją naziemną. Vanguard przenosił również dwa termistory mierzące temperaturę wewnątrz statku, przez okres 16 dni.