Władimir Barkowski

Z Wikipedii

Władimir Borysowicz Barkowski (ur. 15 października 1913 r – zm. 2003 r) - oficer radzieckiego wywiadu, m.in. szef Pionu X odpowiedzialnego za wywiad naukowo-techniczny w radzieckiej rezydenturze w Londynie.

Urodził się na Białorusi. W 1939 roku ukończył Moskiewski instytut Obrabiarek i Narzędzi. W tym samym roku zwrócił na niego uwagę wywiad radziecki poszukujący nowych kandydatów do pracy do wyniszczonego czystkami z lat 1937-1938 NKWD. Barkowski został skierowany do nowo utworzonej szkoły zadań specjalnych (lub Szkoła Specjalnego Przeznaczenia) zob.SZON, która szkoliła przyszłych oficerów radzieckiego wywiadu. Wyszkolony został jako specjalista do spraw naukowo-technicznych. Szkolenie ukończył w tym samym czasie co Paweł Fitin, który zaraz potem (jeszcze w tym samym roku) został szefem wywiadu, Oddziału Zagranicznego NKWD INO, co zapewne wpłynęło na dalszą jego karierę gdyż znali na wzajem. Po ukończeniu szkoły zwrócił na niego uwagę Paweł Sudopłatow wówczas wysoki oficer wywiadu NKWD i w 1941 roku wysłał go do londyńskiej rezydentury NKGB, gdzie pracował jako specjalista na kierunku naukowo-technicznym.
Jesienią 1941 roku został przydzielony do grupy oficerów zajmujących się zbieraniem informacji o badaniach nad bombą atomową w Wielkiej Brytanii. Podczas pobytu w Londynie Barkowski zajmował się m.in. analizą materiałów dostarczonych przez tzw. Siatkę Szpiegowską Cambridge. Wtajemniczenie go w sekrety atomowe było równoznaczne z wprowadzeniem w niewielki krąg uprzywilejowanych oficerów wywiadu, znanych jako szpiedzy atomowi. Zajmował się także prowadzeniem i werbowaniem agentów. Pod koniec swojego pobytu w Wielkiej Brytanii został szefem Pionu X odpowiedzialnego za wywiad naukowo-techniczny w radzieckiej rezydenturze w Londynie.
Za prace w wywiadzie został odznaczony wieloma orderami. W latach 70. wykładał w akademii KGB, noszącej kolejno nazwy Wyższa Szkoła Wywiadu (kryptonim Szkoła Nr 101), Instytut Czerwonego Sztandaru oraz Instytut im. Andropowa. Zmarł w 2003 roku.

[edytuj] Źródła

• Christopher Andrew, Wasylij Mitrochin - Archiwum Mitrochina, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA Warszawa 2001
• Nigel West i Oleg Tsarev - Klejnoty Koronne. wydawnictwo Magnum 2000