Władysław Łoziński
Z Wikipedii
Władysław Łoziński, pseudonimy Wojtek ze Smolnicy, Władysław Lubicz (ur. 29 maja 1843 w Oparach pod Samborem, zm. 20 maja 1914 we Lwowie) - polski powieściopisarz i historyk, badacz przeszłości kultury polskiej, sekretarz Ossolineum, kolekcjoner dzieł sztuki.
Studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Lwowskiego. Był redaktorem wielu lwowskich i galicyjskich gazet i czasopism literackich (Dziennik Literacki, Przegląd Powszechny, Gwiazdka Cieszyńska), przede wszystkim jednak Gazety Lwowskiej (redaktor naczelny w latach 1873-1883), którą zreformował i rozbudował. Był pierwszym sekretarzem naukowym Fundacji im. Ossolińskich, wiceprezesem Towarzystwa Historycznego, prezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, członkiem Akademii Umiejętności (od 1891). Był posłem do wiedeńskiej Rady Państwa, następnie członkiem Izby Panów.
Napisał m.in.
- Skarb watażki (1875)
- Madonna Busowiska (1886)
- Oko proroka (1899)
- Prawem i lewem. Obyczaje na Czerwonej Rusi w pierwszej połowie XVII wieku (1903)
- Życie polskie w dawnych wiekach (1907)
- Oko Proroka czyli Hanusz Bystry i jego przygody
Był bratem pisarza, zmarłego młodo w wyniku ran odniesionych w pojedynku - Walerego, prawnika Bronisława a także kuzynem Karola Szajnochy.
Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.
