Władysław Czachórski
Z Wikipedii
Władysław Czachórski (ur. 22 września 1850 w Lublinie, zm. 13 stycznia 1911 w Monachium), polski malarz akademicki.
Uczył się w latach 1866-67 Warszawie w Klasie Rysunkowej u Rafała Hadziewicza, następnie w Dreźnie (1868) i Monachium (1869-73). Podróżował po Włoszech i Francji w latach 1874-77. W roku 1879 na stałe osiadł w Monachium, gdzie zdobył uznanie i został honorowym profesorem miejscowej akademii[1].
Czachórski malował sceny rodzajowe, portrety, martwe natury i obrazy o tematyce szekspirowskiej. Pozostawał pod wpływem malarstwa holenderskiego (G. Terborch). Szczególne uznanie u współczesnych przyniosły mu wizerunki kobiet na tle bogatych wnętrz, przedstawiane z fotograficzną dokładnością[2]. Osiągnął znaczny sukces artystyczny i finansowy, jego obrazy były zamawiane nawet z dwuletnim wyprzedzeniem. Współcześni nazywali go ozdobą polskiego malarstwa[3].
[edytuj] Kontrowersje
Część krytyków po śmierci artysty zarzucała mu komercyjne podejście do sztuki, kosmopolityzm i zmarnowanie talentu (m.in. Eligiusz Niewiadomski w 1923 r.). Obecnie obrazy Czachórskiego cieszą się dużym powodzeniem na rynku antykwarycznym i osiągają wysokie ceny[4].
[edytuj] Źródła
- Feliks Kopera, Władysław Czachórski, w: Polski Słownik Biograficzny, tom IV, 1938
