Władysław Domoń
Z Wikipedii
Władysław Domoń (ur. 29 lipca 1917 w Ociesękach, zm. 16 listopada 1984) – członek załogi Westerplatte w czasie obrony we wrześniu 1939 r. w stopniu kaprala nadterminowego.
W latach 1934-1937 uczeń szkoły wojskowej dla małoletnich podoficerów w Nisku. W 1937 r. przydzielony do 2 Pułku Piechoty Legionów 2 Kompanii CKM w Sandomierzu. W latach 1938-1939 kursant w szkole dla podoficerów nadterminowych 3. Pułku Piechoty w Jarosławiu. Od marca 1939 r. ze stopniem kaprala, przydzielony do obrony wybrzeża na Westerplatte jako dowódca warty. Plutonowy od czerwca.
W czasie obrony Westerplatte (1-7 września 1939 r. był zastępcą dowódcy wartowni nr 2. Po kapitulacji wywieziony do obozu jenieckiego Stalag I-A Stablack koło Królewca w Prusach Wschodnich. Podjął nieudaną próbę uczeczki (marzec 1944 r.). Pracował w gospodarstwach niemieckich do maja 1945 r. Jego brat, ppłk Ludwik Domoń, walczył pod Monte Cassino.
W 1945 r. z żoną przyjechał do Kielc, gdzie pracował w Państwowej Komunikacji Samochodowej jako konduktor, dyspozytor i rewizor. Emerytowany w 1978 r.
Członek Związku Bojowników o Wolność i Demokrację od 1961 r.
[edytuj] Odznaczenia
- Medal Zwycięstwa i Wolności (4 maja 1949 r.)
- Odznaka Grunwaldzka (20 lipca 1960 r.)
- Krzyż Srebrny Orderu „Virtuti Militari” (10 września 1960 r.)
- Odznaka XX-lecia PKS (7 listopada 1966 r.)
- Złota Honorowa Odznaka Zasłużonego Działacza ZZTD (28 kwietnia 1974 r.)
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (22 lipca 1974 r.)
- Odznaka „Za zasługi dla Kielecczyzny” (16 września 1974 r.)
- Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (9 września 1981 r.)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1 sierpnia 1984 r.)
- Odznaka Honorowa „Za zasługi dla Gdańska” (22 sierpnia 1984 r.)
- Honorowa Odznaka „Obrońca Westerplatte”(1 września 1994 r. - pośmiertnie)
