Władysław Kniewski

Z Wikipedii

Władysław Kniewski (ur. 1902, zm. 21 sierpnia 1925) — polski działacz komunistyczny, stracony za zabójstwa.

Podczas I wojny światowej służył w organizowanym w Rosji polskim korpusie gen. Dowbora-Muśnickiego. W 1920 wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego i walczył w wojnie polsko-radzieckiej. Został ranny pod Ostrołęką. W 1922 roku jednakże przyłączył się do Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej - młodzieżowej przybudówki Komunistycznej Partii Polski. Za rozlepianie na murach odezw komunistycznych został aresztowany i skazany na dwa lata domu poprawczego. Wyszedł na wolność w 1925.

W lipcu 1925 razem z Władysławem Hibnerem i Henrykiem Rutkowskim zgłosił się na ochotnika do zabójstwa Józefa Cechnowskiego, który został zidentyfikowany jako agent Policji w ruchu komunistycznym. 17 lipca 1925 zamachowcy oczekiwali na spotkanie z Cechnowskim na ulicy Zgoda w Warszawie, podczas którego mieli go zastrzelić. Podczas próby wylegitymowania przez dwóch wywiadowców policyjnych, Hibner, Kniewski i Rutkowski zaczęli strzelać, raniąc śmiertelnie policjanta Kazimierza Lesińskiego. Kniewski odłączył się następnie od pozostałej dwójki i uciekał ulicą Bracką, goniony przez policjantów i przechodniów, w tym przez policjanta konno. Trafiony w nogę przez wywiadowcę Antoniego Klimasińskiego, nadal się ostrzeliwał, lecz w końcu został obezwładniony przez policjantów.

Za popełnione czyny, Kniewski wraz z pozostałymi dwoma zamachowcami został skazany na karę śmierci (z uwagi na strzelanie do osób cywilnych zostali potraktowani jak przestępcy kryminalni, a nie polityczni i wyrok wykonano przez powieszenie zamiast przez rozstrzelanie).

W czasach PRL, Hibner, Kniewski i Rutkowski zostali uznani za bohaterów ruchu robotniczego; w oficjalnej propagandzie i wydawnictwach encyklopedycznych byli przedstawiani jako "straceni za próbę zamachu na prowokatora".