Władysław Korczyc
Z Wikipedii
gen. broni Władysław Korczyc (Владислав Викентиевич Корчиц) (ur. 1 września 1893 Bogdanowicze k. Słonimia – zm. 1966 Moskwa) – polski i radziecki generał.
Od 1914 służył w armii rosyjskiej. Oficer armii carskiej w stopniu chorążego z 1917. Uczestnik I wojny światowej i II wojny światowej. Od listopada 1917 roku w Armii Czerwonej. W l. 1918 - 1919 pracował jako księgowy w administracji Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie bolszewickiej po stronie sowieckiej. Po wojnie 1920 oficer zawodowy. Uczestnik wojny domowej. m. in. w 16 Dywizji Piechoty na Froncie Południowym. W latach 1920 - 1921 dowódca kursu w Szkole Czerwonych Komunardów, następnie dowódca 49 pułku piechoty, komendant Szkoły Oficerskiej w 17 Dywizji Piechoty. Od 1931 szef sztabu 14 Korpusu Piechoty. Ukończył Wojskową Akademię im. Frunze. Więziony i torturowany od 9 maja 1938 do 12 stycznia 1940 r. w okresie wielkiej czystki. Przeżył, gdyż udawał obłąkanego, podając nazwiska z Trylogii Sienkiewicza. Od 1940 ponownie na stanowiskach w szkolnictwie wojskowym - starszy wykładowca w Akademii im. Frunze. Od grudnia 1941 na stanowiskach dowódczych w Armii Czerwonej. Szef sztabu 26 Dywizji Piechoty, dowódca 245 Dywizji Piechoty i 182 Dywizji Piechoty, zastępca dowódcy 34 Armii.
W maju 1944 roku skierowany do Wojska Polskiego, gdzie kolejno pełnił funkcje:
- szef sztabu 1 Armii Wojska Polskiego w ZSRR
- szef Sztabu Głównego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego od 1 września 1944
- dowódca 1 Armii Wojska Polskiego od października 1944,
- szef Sztabu Głównego (później Sztabu Generalnego) Wojska Polskiego (19 grudnia 1944 - 18 stycznia 1954)
jednocześnie od 1950 wiceminister Obrony Narodowej,
- poseł na Sejm I kadencji 1952-1956 / okręg szczeciński /
W 1954 odwołany do ZSRR. Po przejściu w stan spoczynku mieszkał w Moskwie, gdzie zmarł.
Odznaczony m.in.:
[edytuj] Bibliografia
H.P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza Pruszków 1998. Mała Encyklopedia Wojskowa wyd.: MON 1970.
