Wesele Figara (KV 492)

Z Wikipedii

Wesele Figara (Le Nozze di Figaro, KV 492) – czteroaktowa opera buffa z muzyką napisaną przez Wolfganga Amadeusza Mozarta. Libretto do niej stworzył Lorenzo da Ponte na podstawie Le marriage de Figaro – sztuki Pierre'a Beaumarchais'go z 1784 roku. Wesele Figara kontynuuje historię przedstawioną w sztuce Cyrulik sewilski Pierre'a Beaumarchais'go i operze Giovanniego Paisiella pod tym samym tytułem.

Kompozytor: Wolfgang Amadeusz Mozart

Libretto: Lorenzo da Ponte, wg. Pierre Beaumarchais

Prapremiera: Wiedeń 01.05.1786 r.

[edytuj] Historia utworu

Sztuka Pierre'a Beumarchais'go była gotowa w 1781 r. Pod koniec września Beaumarchais odczytał ją po raz pierwszy aktorom Comédie Française. Utwór spotkał się z krytyką króla Ludwika XVI i w efekcie został objęty zakazem publicznego wykonania. Czytany w prywatnych domach i jednocześnie obejmowany kolejnymi ograniczeniami budził spore zainteresowanie publiczności. Określany jako "niemoralny", tak naprawdę był krytyką feudalizmu i arystokracji. Nie mógł się spotkać z przychylnością władców. W końcu premiera sztuki odbyła się 27 kwietnia 1784 w paryskiej Comédie Française. Sensacyjna sława utworu dotarła do Wiednia. Zespół Emanuela Schikanedera miał wystąpić ze spektaklem 3 lutego 1785 r. Cesarz Józef II zakazał wystawienia sztuki, chociaż zgodził się na opublikowanie drukiem jej przekładu na język niemiecki. Mozart zainteresował się sztuką (w tym czasie poszukiwał libretta do kolejnej opery). Najprawdopodobniej zafascynowały go wyraziście nakreślone postacie bohaterów o indywidualnych cechach i wiarygodnych relacjach. Napisanie libretta Mozart zaproponował nadwornemu dramaturgowi cesarza Józefa - Lorenzo da Ponte. Cesarz zgodził się na przygotowanie opery pod warunkiem oczyszczenia tekstu z wszystkich akcentów politycznych. Mozart rozpoczął pracę nad operą w połowie października 1785 r. Pod koniec listopada partytura była prawie ukończona. Jednak wpis do rejestru nosi datę 29 kwietnia 1786. (W tym czasie Mozart skomponował m.in. Sonatę na skrzypce i fortepian i Koncerty fortepianowe: KV 481, KV 482, KV 488, KV 491; Rondo KV 485). Premiera opery odbyła się w wiedeńskim Hofburgtheater 1 maja 1786 r. Nie był to koniec problemów. Po trzecim przedstawieniu cesarz wydał zakaz bisowania ansambli. Po sukcesie w Wiedniu opera została wystawiona w grudniu, jeszcze w tym samym roku w Pradze, co zapoczątkowało popularność kompozytora wśród praskiej publiczności

[edytuj] Osoby

Hrabia Almaviva – wielkorządca Andaluzji - baryton
Hrabina Rozyna, żona hrabiego Almavivy – sopran
Zuzanna, pokojowa hrabiny i narzeczona Figara – sopran
Figaro, pokojowy hrabiego – baryton
Cherubin, paź Hrabiego – sopran
Marcelina, klucznica – mezzosopran
Bartolo, doktor praw z Sewilli– bas
Basilio, nauczyciel muzyki – tenor
Don Curzio, sędzia – tenor
Antonio, ogrodnik Hrabiego, wuj Zuzanny i ojciec Barbariny – bas
Barbarina, Basia córka ogrodnika – sopran
goście, wieśniacy, służba, myśliwi

Akcja rozgrywa się w zamku Almavivy, niedaleko od Sewilli.

[edytuj] Treść

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

[edytuj] Akt I

Hrabia Almaviva usiłuje wzbudzić miłość w Zuzannie, pokojówce hrabiny. W dziewczynie kocha się ze wzajemnością Figaro. Na scenie pojawia się podstarzała Marcelina, wierzycielka Figaro, który obiecał oddać dług lub ożenić się z nią, jeśli nie odda pieniędzy. Towarzyszy jej Bartolo, który szuka zemsty na Figaro i próbuje uwolnić się od Marceliny. Bojąc się, że hrabia go wygna, zostaje żołnierzem.

[edytuj] Akt II

Figaro wie już o intrygach hrabiego i razem z Zuzanną i hrabiną wymyślają podstęp. Zuzanna zgodzi się na schadzkę. W ten sposób Figaro chce wymóc zgodę na hrabim na swój ślub z Zuzanną. Cherubin przebiera się w pokojach hrabiny. W tym czasie hrabia próbuje wejść do pokoju żony. Przestraszony Cherubin próbuje skryć się, lecz potrącając jakiś sprzęt wywołuje hałas, czym budzi czujność i podejrzenia hrabiego, hrabina nie chce otworzyć drzwi do swojego pokoju. W tym czasie Zuzanna ratuje Cherubina, zamyka się w pokoju hrabiny a Cherubin ucieka przez okno. Hrabia wraca i próbuje dostać się do pokoju żony, z którego wychodzi Zuzanna. Figaro bierze winę na siebie.

[edytuj] Akt III

Zuzanna godzi się na spotkanie z hrabią. Podczas procesu Figaro okazuje się synem Marceliny i Bartolo. Marcelina, uszczęśliwiona odnalezieniem syna, wycofuje wszelkie roszczenia. Hrabina postanawia ukrócić niewierność męża i przyjść na schadzkę z hrabią w szatach Zuzanny. Dyktuje Zuzannie liścik do hrabiego. Cherubin przybywa na zamek w grupie wiejskich dziewcząt, które zapraszają hrabiego na zabawę. Tu przyłapuje go Antonio a hrabia chce go ukarać. Jednak córka ogrodnika, Barbarina, publicznie mu przypomina o złożonej jej obietnicy. Hrabia w końcu daje zgodę na ślub Cherubina i Barbariny.

[edytuj] Akt IV

Figaro nie zna planów Zuzanny i hrabiny. Spostrzega Zuzannę dającą list hrabiemu nabiera podejrzeń.Postanawia pójść na umówioną schadzkę Zuzanny i zemścić się na niej.
Nocą w ogrodzie dochodzi do nieporozumień: hrabia uwodzi żonę biorąc ją za Zuzannę a Figaro chcąc zemścić się na Zuzannie, wyznaje miłość hrabinie. Nie wie, że spotkał Zuzannę przebraną za hrabinę. Gdy sytuacja wyjaśnia się -hrabia daje zgodę na ślub Zuzanny i Figara i prosi hrabinę o przebaczenie.

Źródła