Wielka Finlandia

Z Wikipedii

Obecne granice Finlandii zaznaczono na jasnoniebiesko. "Wielka Finlandia" miała łączyć wszystkie terytoria uważane za fińskie: wschodnia Karelia (niebieskawo-szary), Estonia i Ingria (ciemny niebieski), część Finnmark (zielony) i część doliny Torne (fioletowy). Mapa przedstawia granice Finlandii ustalone przez Pokój z Tartu w 1920 i paryski traktat pokojowy z 1947 r.

Wielka Finlandia (fin. Suur-Suomi) - koncepcja stworzona przez irredentystyczne fińskie ruchy nacjonalistyczne przed II wojną światową. Postulowała ona złączenie wszystkich ludów fińskich i im pokrewnych w ramach jednego państwa. Ludy te to prócz Finów: Karelowie, Estończycy, Ingrowie, Liwowie i Kvenowie. Idea Wielkiej Finlandii zyskała bardzo na popularności w 1917 roku, ale rozwiała się po II wojnie światowej i wojnie radziecko-fińskiej.

Tereny mające wchodzić w skład Wielkiej Finlandii miały być ograniczone przez granice naturalne: Morze Białe, jezioro Onega, rzekę Svir i Newę lub, w bardziej współczesnych koncepcjach przez rzekę Sestrę i Zatokę Fińską. Niektóre propozycje włączały w jej skład także Ingrię, Estonię, północny Finnmark i dolinę Torne. Niektórzy jeszcze do fińskich ziem zaliczali Łotwę, w której żył niewielki naród Liwów. W pewnych utopijnych lub humorystycznych wersjach - Wielka Finlandia miała rozciągać się na terenach od Zatoki Botnickiej do Uralu, a nawet do terenów zachodniej Syberii, gdzie mieszkają ludy posługujące się językami uralskimi.

W Finlandii, zainteresowania krajobrazem i kulturą Karelii zostało po raz pierwszy wyrażone w XX-wiecznym kulturowym fenomenie nazywanym karelianizmem, będącym formą romantycznego nacjonalizmu. Później pewne idee karelianizmu zostały przejęte przez zwolenników Wielkiej Finlandii.