Wiewiórka szara

Z Wikipedii

Wiewiórka szara

Wiewiórka szara

Systematyka

Sciurus

wiewiórka szara

Nazwa systematyczna

Sciurus carolinensis

Gmelin, 1788

Status ochronny

Kategoria zagrożenia (CzKGZ)
EX	EW	CR	EN	VU	NT	LC

Kategoria: niższego ryzyka

Systematyka w Wikispecies

Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Wiewiórka szara (Sciurus carolinensis) jest ssakiem z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae) z rzędu gryzoni. Występuje we wschodniej i środkowo wschodniej części Stanów Zjednoczonych oraz w południowo-wschodnim obszarze Kanady. Introdukowana we Włoszech, Irlandii i Wielkiej Brytanii.

[edytuj] Charakterystyka ogólna

Futro ubarwione jest srebrnoszaro, grzbiet może mieć odcień szaroczarny. Czasami futro ma lekko czerwonawy odcień. Wiewiórka szara osiąga długość ciała około 30 centymetrów^[1], waży od 400 do 710 gramów. Ogon zazwyczaj ma długość 20 centymetrów^[2].

[edytuj] Rozród

Samica jest zdolna do rozrodu trzy razy w roku, najczęściej poród odbywa się między styczniem a wrześniem. Samce nie uczestniczą w wychowywaniu miotów; opuszczają samicę po sparzeniu. Ciąża trwa od 42 do 45 dni. Młode po narodzeniu są nieowłosione i ślepe, i są zależne od mleka matki przez około 7 tygodni życia. Po tym okresie stopniowo przestawiają się na stały pokarm oraz nabywają zdolności do samodzielnego życia. Około miesiąc później ostatecznie opuszczają gniazdo.

[edytuj] Ekspansja w Europie

Poza jej naturalnym obszarem we wschodniej części USA i Kanady, występuje licznie w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Włoszech^[3], gdzie została sztucznie wprowadzona, w dużym stopniu eliminując przez współzawodnictwo popularną w Europie wiewiórkę pospolitą^[4]. Przewiduje się w najbliższych dziesięcioleciach dalszą ekspansję wiewiórki szarej na tereny Europy Środkowej^[5].

W roku 1889 w angielskim hrabstwie Bedfordshire wypuszczono na wolność około 350 tych gryzoni. Od tego momentu większe i silniejsze wiewiórki szare stale zasiedlały tereny podległe rudym wiewiórkom, spychając je na uboższe w pokarm terytoria^[6]. Ssaki te zaaklimatyzowały się tak dobrze, że obecnie populacje tych wiewiórek w Wielkiej Brytanii szacuję się na kilka milionów. Zasiedlają głównie nizinne lasy liściaste, podczas gdy wiewiórki rude w Wielkiej Brytanii egzystują dziś głównie w lasach iglastych, w górach. Próby przywrócenia wcześniejszej populacji wiewiórki rudej za każdym razem okazywały się bezskuteczne^[7].